Η μηχανή του χρόνου

Είναι 1 η ώρα το βράδυ, μπαίνεις στο αυτοκίνητο για να γυρίσεις σπίτι, βάζεις μπρος τη μηχανή, περιμένεις 1-2 λεπτά να ζεσταθεί και ανοίγεις το ραδιόφωνο. Ψάχνεις να ακούσεις καμιά αθλητική εκπομπή, από αυτές που αναλύουν από το τι σύστημα έπαιξε η Τσέλσι, μέχρι την οικονομική κρίση και τρως το μεγάλο ξενέρωμα, άπαντες απεργούν!
Λες ρε πούστη μου, πως θα την βγάλω στη διαδρομή, με Άντζελα Δημητρίου και Μαζωνάκη; Ρίχνεις κανένα μπινελίκι από μέσα σου στο ενδιάμεσο κι εκεί που ψάχνεις στους αθλητικούς σταθμούς της πόλης, μπας και ξέμεινε κανένας απεργοσπάστης να κάνει εκπομπή εκείνη την ώρα, άξαφνα, ακούς τη φωνή του Κώστα Μπατή,

να περιγράφει παιχνίδι Άρη - ΠΑΟΚ του 1991 στο MEGA. Κάποιο αθλητικό ραδιόφωνο της πόλης είχε την φαεινή ιδέα, να βάλει να παίζει ο 5ος τελικό των playoff του τελευταίου πρωταθλήματος που κατέκτησε ο Άρης, την περίοδο 1990-91. Το αυτοκίνητο μου από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκε σε μηχανή του χρόνου. Έπρεπε να διασχίσω όλη την Εγνατία για να φτάσω στο σπίτι μου, σε ένα δρόμο σχεδόν άδειο από κίνηση εκείνη την ώρα και  νόμιζα ότι ταξίδευα πίσω στο χρόνο, καθώς πλησίαζα στην έκθεση και το Αλεξάνδρειο Αθλητικό Μέλαθρο. Άκουγα τον παλμό από τις κερκίδες, τους πανηγυρισμούς των Παοκτσήδων στα τρίποντα του Πρέλεβιτς, τα σφυρίγματα τους όταν εκτελούσε 1 συν 1 βολές ο Γκάλης και την επαναλαμβανόμενη φράση του Κώστα Μπατή, πως παρακολουθούμε ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι αντάξιο των ονομάτων των 2 ομάδων. Μπροστά στο σκορ από την αρχή του παιχνιδιού ο ΠΑΟΚ, με τον Πρέλεβιτς να μαρκάρει τον κατά πολύ ψηλότερο του Νίκο Αγγελίδη (man to man έπαιζαν πιο συχνά οι ομάδες τότε), τον Γκάλη εγκλωβισμένο και να μην παίρνει πολλές προσπάθειες και το Γιαννάκη με τον Σούμποτιτς να προσπαθούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα για λογαριασμό του Άρη.
Όσο χρόνο χρειάστηκε για να επιστρέψω στο σπίτι μου, άκουσα ολόκληρο το 1ο ημίχρονο εκείνου του αξέχαστου αγώνα. Για την ιστορία, ο ΠΑΟΚ ήταν μπροστά στο σκορ σε όλη την διάρκεια του αγώνα και ο Άρης κατάφερε να κλέψει τη νίκη στο τέλος με ένα τρίποντο του Παναγιώτη Γιαννάκη από τα 8,5 μέτρα στην εκπνοή του αγώνα. Έπεσα για ύπνο και το πρωί που σηκώθηκα είδα ότι πέθανε ο Ultimate Warrior, ακόμα ένας ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Γέρασα ρε πούστη.