Η ψυχολογία του Τζογαδόρου

Είπα να μην κλείσω μήνα από την τελευταία φορά που έγραψα στο blog. Μετά από βαθιά περισυλλογή όμως, συζητήσεις επί συζητήσεων, πολύπλοκων σκέψεων, αναθεωρήσεων και συλλογισμών, να ' μαι πάλι εδώ.
Από χασούρα έρχομαι και στην κορφή κανέλα, απόψε όμως γέλασε λίγο το χειλάκι μου. Η αλήθεια είναι ότι η ψυχολογία μου ήταν στα τάρταρα λόγω της παρατεταμένης χασούρας και σκεφτόμουν να το παρατήσω το σπορ, λέγοντας στον εαυτό μου καθημερινά "αφού δεν το κατέχεις το άθλημα, τι ασχολείσαι";

Ήμουν σε μια περίοδο, εδώ και 3-4 μήνες περίπου, που έπιανα χρυσάφι και γινόταν σκατά. Ο κλασσικός γκαντέμης που νομίζεις ότι τον μούτζωσαν όλοι οι Θεοί του Ολύμπου ταυτόχρονα. Να ποντάρω σε ομάδες που έχουν 15/15 OVER 2,5, να είναι 1-1 στο 1ο ημίχρονο και να λήγει έτσι. Να χάνω συνέχεια δελτία στις καθυστερήσεις, να μελετάω επί ώρες αγώνες και μετά να πιάνω 0/4 και άλλα πολλά που προφανώς τα έχουν ζήσει όλοι λίγο πολύ.
Παλιότερα ήμουν περιστασιακός παίχτης. Όταν έμπαινα σε περίοδο παρατεταμένης χασούρας τα παρατούσα και έπαιζα πάλι μετά από κάνα χρόνο. Ξενέρωνα με τα χαμένα δελτία που μου χαλούσαν το σαββατοκύριακο, που μου ξέσκιζαν την ψυχολογία. Τη στιγμή που ο τζόγος αρχίζει να έχει τέτοιες παρενέργειες καλό είναι να σταματάει κανείς. Πρέπει να το ευχαριστιέσαι, να το απολαμβάνεις και όχι να εγκλωβίζεσαι ψυχολογικά από αυτόν. Με λίγα λόγια να μην σου γίνει εξάρτηση είναι η ουσία. Γιατί γνωρίζω πολύ καλά, πως οι περισσότεροι, όταν χάνουν, ποντάρουν και ποντάρουν και ξαναποντάρουν με την ελπίδα ότι θα ρεφάρουν.... κάποτε....

Έκανα χαλάρωμα λοιπόν, ριλάξ που έλεγε και ο Νίκος Ρίζος στην Παγκράτη στο "μάντεψε τι κάνω τα βράδια". Από εκεί που έπαιζα μέρα παρά μέρα, έπαιζα 1-2 φορές την εβδομάδα το πολύ. Έχει κι άλλες χαρές η ζωή (κι ο τζόγος μέσα σ' αυτές είναι), τα πάντα με μέτρο και σε όλα πρέπει να δίνουμε χρόνο.
Ίσως διακατέχομαι από ευφορία, που έβγαλα ένα δελτιάκι και μου 'ρθε πάλι πίσω η έμπνευση να γράψω. Σίγουρα έπαιξε ρόλο κι αυτό, αλλά δεν είμαι εδώ για να πουλήσω μούρη, ούτε να πανηγυρίσω. Σήμερα ήθελα να μοιραστώ το πως αισθάνομαι, το πως σκέφτομαι περισσότερο. Ένοιωσα πάλι την ευχαρίστηση του κέρδους, του παιχνιδιού, της αγωνίας , του πονταρίσματος, της αναμονής να λήξει και το τελευταίο παιχνίδι. Αυτή είναι η χαρά του στοιχήματος, αλλά θέλει πολύ προσοχή για να μην σε καταπιεί το θηρίο.
Δεν είναι κακό να χάνει κανείς, η ουσία είναι όμως το πόσα χάνει και τι στερείται. Να μην στερείς στον εαυτό σου τίποτα για χάρη του τζόγου, εκεί είναι το μυστικό. Τα τυχερά παιχνίδια είναι ευχαρίστηση, όχι Life Style. Διάβασα και τις προάλλες ένα κείμενο κάποιου αθλητικού συντάκτη που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και αναρωτήθηκα πόσοι καμμένοι υπάρχουν σαν κι αυτόν στις μέρες μας. Καταστράφηκε ο άνθρωπος από τον τζόγο και τρέχει να κάνει απεξάρτηση σε κέντρα αποκατάστασης. Περίπτωση ανθρώπου που έπαιζε και το σώβρακο του για να νοιώσει λίγη αδρεναλίνη. Υπάρχουν κι αυτοί και καλά έκανε ο άνθρωπος και το έγραψε μπας και γλιτώσουν κι άλλοι. Το θέμα είναι να μην φτάσει ποτέ κανείς εκεί και να βάλει όρια στην τσέπη του αλλά και στην ψυχολογία του. Όταν νιώθει ότι αρχίζει και επηρεάζεται, ότι τον παίρνει η κάτω βόλτα ψυχολογικά, επιβεβλημένη είναι η παύση και η αποχή.

Είμαστε στο Φλεβάρη και αν υπολογίσουμε ότι έχει και Μουντιάλ φέτος, από Σεπτέμβρη που ξεκίνησαν τα μεγάλα πρωταθλήματα, είμαστε περίπου στη μέση της διαδρομής. 5 μήνες στοίχημα ακόμα και μετά θα πάμε για μπάνια, εκτός από κάτι καμένους (βάζω κι εμένα μέσα) που θα τζογάρουν με Σκανδιναβίες.
Εμπειρικά μιλώντας, οι περισσότερες ευκαιρίες στοιχηματικά εμφανίζονται από το Μάρτιο μέχρι τον Μάιο. Τότε που τα πρωταθλήματα μπαίνουν στην τελική τους ευθεία και το τοπίο είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Και αλισβερίσια θα γίνουν και πιανόλες, αλλά η δικιά μου λογική δεν πρόκειται να αλλάξει. Πάντα το αγωνιστικό κριτήριο θα υπερέχει των πάντων. Ελπίζω από εδώ και στο εξής να είμαι μαζί σας σε πιο συχνή βάση και να περιορίσω τις "μακράς διαρκείας αποχές" μου από το blog.
Ελπίζω οι σκέψεις και οι εμπνεύσεις μου την επόμενη φορά που θα γράψω προγνωστικά να είναι και επιτυχημένες.
Μέχρι την επόμενη φορά, κρατήστε αυτό, ο Τζόγος είναι διασκέδαση και απόλαυση, ας μην τον κάνουμε εξάρτηση και συνήθεια.