Εθνική Ελλάδος 1994: Μύθοι και Πραγματικότητα.

Έχουν περάσει ακριβώς 20 χρόνια από την ημέρα που η Εθνική μας Ελλάδος αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στα τελικά ενός παγκοσμίου κυπέλλου. Η κατάληξη είναι γνωστή σε όλους, το tzogadomoutro όμως έχει πολλές ενστάσεις για το τι τελικά έφταιξε και φτάσαμε σ' αυτές τις 3 ήττες από Αργεντινή, Βουλγαρία και Νιγηρία.

1. Ο Μέσος όρος ηλικίας. 

Πολλά γράφτηκαν τότε, εξακολουθούν να γράφονται και σήμερα, για τον μέσο όρο ηλικίας της Εθνικής ομάδας τότε. Πήρε όλους τους γέρους, έλεγαν για τον Παναγούλια, αφού ειδικά η ηλικία του 36χρονου τότε Τάσου Μητρόπουλου χτυπούσε στο μάτι. Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος όρος ηλικίας της Εθνικής μας ομάδας ήταν 28,4 χρόνια και μερικές τερατολογίες που διαβάζω μέχρι και σήμερα ότι ήταν αρκετά πάνω από 30 χρόνια με εξοργίζουν αφάνταστα. Ιδιαίτερα όταν, ο μέσος όρος ηλικίας της φετινής Εθνικής Ελλάδος είναι τα 28 χρόνια.

2. Τα "λάθη" του Αλκέτα Παναγούλια

Σε μια τόσο μεγάλη αποτυχία, ο πρώτος που πληρώνει το μάρμαρο δεν είναι άλλος από τον προπονητή. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο οποίος πιστώθηκε σχεδόν το 100% της αποτυχίας της Εθνικής ομάδας. Μετά το Μουντιάλ, κάθισε στον πάγκο του Ηρακλή για 1,5 χρόνο, τον οποίο και μεταμόρφωσε αγωνιστικά και έκλεισε την προπονητική του καριέρα στον Άρη τον οποίο έβγαλε στην Ευρώπη, αποχωρώντας μάλλον απηυδισμένος από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Παραμένει μέχρι και σήμερα, ο μοναδικός Έλληνας τεχνικός που κατάφερε να πάει την Εθνική μας ομάδα σε τελικά μεγάλων διοργανώσεων (το 1980 στο κύπελλο εθνών Ευρώπης, το σημερινό EURO και το  1994 στο Μουντιάλ), προσπαθώντας να παίξει ποδόσφαιρο.  Ίσως εκεί οφείλεται η αποτυχία της Εθνικής μας ομάδας στο συγκεκριμένο Μουντιάλ, αφού προσπάθησε να κοιτάξει στα μάτια όλες τις ομάδες, ακόμα και την Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Παναγούλιας ήταν από τους ελάχιστους προπονητές που πίστευε στις δυνατότητες και τις ικανότητες του Έλληνα ποδοσφαιριστή, τονίζοντας το συνέχεια και σε κάθε ευκαιρία. Οι μετέπειτα επιτυχίες της Εθνικής μας, κυρίως με την κατάκτηση του Euro2004, έχουν θολώσει αρκετά το τοπίο και δυστυχώς κανένας δεν θυμάται ή σκοπίμως αποκρύπτει, ότι η Ελλάδα στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, πήγε να παίξει ποδόσφαιρο και όχι να "κλέψει" το αποτέλεσμα όπως στις μέρες μας.

3. Η Τεσσάρες από Αργεντινή και Βουλγαρία.

Τα βαριά σκορ ήταν αυτά που πλήγωσαν περισσότερο, αν και η εικόνα της Εθνικής μας δεν ήταν τόσο αποκαρδιωτική όσο δείχνουν. Για το μας της πρεμιέρας με την Αργεντινή, δεν μπορεί να γίνει ιδιαίτερη κριτική, αφού οι αντίπαλοι μας ήταν ποιοτικά πολύ ανώτεροι. Μεγάλα ονόματα, Μπατιστούτα, Kανίγια, Ορτέγκα, Σιμεόνε, Μπάλμπο, Μαραντόνα, Ρεντόντο και Σενσίνι, απέναντι στους Έλληνες παίκτες, που όλοι τους αγωνίζονταν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Έλληνας παίκτης εκείνης της εποχής, υστερούσε κατά πολύ σε σχέση με τον σημερινό, αφού η "καριέρα στο εξωτερικό" ήταν άπιαστο όνειρο για τους διεθνείς μας.
Με την Βουλγαρία το παιχνίδι στράβωσε από νωρίς, με ένα αστείο πέναλτι που καταλόγισε ο "Σαουδάραβας" διαιτητής σε ακούσιο χέρι του Αλεξούδη, ο οποίος πέφτοντας σε μια εναέρια μονομαχία στην μικρή περιοχή, καπάκωσε την μπάλα. Η Εθνική μας πίεσε πολύ τους Βούλγαρους σε όλο το 1ο ημίχρονο, πολλές φορές και με ανορθόδοξο τρόπο, αλλά δεν κατάφερε να ισοφαρίσει και με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου, ένα 2ο πέναλτι έβαλε ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες είχαμε για τη νίκη. Η Βουλγαρία, αν και έφτασε μέχρι τους 4 της διοργάνωσης, έπαιξε σχεδόν στο μισό γήπεδο και με αντεπιθέσεις την Εθνική μας ομάδα και το τελικό 4-0 ήταν πέρα για πέρα πλασματικό. Είναι από εκείνα τα παιχνίδια που λες ότι "της πήγε το ματς"

4. Η ήττα από τη Νιγηρία.

Την πιο τραγική εμφάνιση ίσως, η Εθνική μας την έκανε στο παιχνίδι με τη Νιγηρία. Παρά την ήττα μας με 2-0, ήμασταν τουλάχιστον μια ταχύτητα κάτω από τους Νιγηριανούς, οι οποίοι έχασαν πάρα πολλές ευκαιρίες και ήταν και η αποκάλυψη εκείνου του Μουντιάλ. Αν θέλει κανείς να ψάξει για τις ρίζες του Αφρικανικού ποδοσφαίρου και πως αυτό εξελίχτηκε, καλό θα ήταν να μελετήσει τη Νιγηρία του 1994, παρά το Καμερούν του 1990. Η ταχύτητα και η φυσική κατάσταση των παικτών της Νιγηρίας, άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό την εντύπωση που είχαν οι Ευρωπαίοι για το Αφρικανικό ποδόσφαιρο και από εκείνη την εποχή άρχισαν να εισέρχονται πάρα πολλοί παίκτες της Μαύρης Ηπείρου σε μεγάλα πρωταθλήματα. Μέχρι τότε, τους έγχρωμους ποδοσφαιριστές τους έβλεπες με το κιάλι σε Ιταλία, Ισπανία και Γερμανία, λίγο περισσότερο εξοικειωμένοι ήταν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί λόγω των αποικιών τους. Η Νιγηρία του 1994 ήταν αυτή που άνοιξε τις πόρτες για πολλούς Αφρικανούς στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Η ουσία είναι πως η Εθνική μας δέχτηκε 10 γκολ σ' εκείνο το Μουντιάλ χωρίς να πετύχει ούτε 1 και η μεγάλη απογοήτευση και πικρία των φιλάθλων και των δημοσιογράφων δημιούργησαν αυτό το μύθο και έδωσαν πολύ υπερβολικό τόνο στην αποτυχία. Σίγουρα η περιοδεία της Εθνικής μας ομάδας στις ΗΠΑ και η παρουσία της σε πολλές εκδηλώσεις της ομογένειας έδωσαν τροφή για σχόλια και στον τύπο της εποχής, αλλά και στους Έλληνες φιλάθλους. Κάτι ανάλογο δεν γίνεται και σήμερα όμως; όχι μόνο στην δικιά μας Εθνική ομάδα, αλλά και σε όλες όσες συμμετέχουν στο παγκόσμιο κύπελλο. Εν κατακλείδι, η προσωπική μου άποψη λέει, ότι η αποτυχία μας οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι πήγαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο πολύ πιο επιθετικό, από ότι μας έχει συνηθίσει στις μέρες μας η Εθνική. Είχαμε έναν προπονητή, που είτε λόγω αλαζονείας, είτε λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης, πίστευε πολύ στο υλικό του, ότι μπορεί να παίξει με αυτόν τον τρόπο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι, τι θα συνέβαινε αν συνεχιζόταν το πλάνο του Αλκέτα και αν η Εθνική μας ομάδα θα μπορούσε να παρουσιάσει πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο, από αυτό που παρουσιάζει σήμερα. Δυστυχώς, η κατάκτηση του Euro2004, έχει στιγματίσει τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται η Εθνική μας ομάδα και τα πάντα θυσιάζονται πλέον στον βωμό του αποτελέσματος, παρουσιάζοντας μονίμως αυτό το αποκρουστικό θέαμα. Πολλοί πίστευαν ότι μετά την επιτυχία του Euro2004 ότι ανατέλλει μια νέα εποχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο σήμερα έχει φτάσει στην μεγαλύτερη του παρακμή.