Οι πρεμιέρες έχουν αξία μόνο στα μπουζούκια

Πρεμιέρες σε αρκετά πρωταθλήματα έχουμε αυτό το Σαββατοκύριακο, με το κουπόνι του στοιχήματος να γεμίζει σιγά σιγά. Το να πούμε ότι γίνονται εκπλήξεις στις πρεμιέρες δεν θα είναι κάτι καινούριο, αν και εκπλήξεις γίνονται σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, αυτό που κάνει αποτρεπτικό το ποντάρισμα όμως, είναι η θολή εικόνα που έχουμε για τις περισσότερες, αν όχι όλες τις ομάδες.
Πετυχημένη πρεμιέρα κάνουν μόνο τα μουσικά σχήματα στα μπουζούκια, εκεί συνήθως είναι Sold Out το μαγαζί και ξέρεις ότι η ορχήστρα, τα μπαλέτα και οι τραγουδιστές θα τα δώσουν όλα, για να φέρουν τον πελάτη και την επόμενη φορά στο μαγαζί. Άσχετα αρέσει το πρόγραμμα ή όχι, εκεί ξέρεις τι να περιμένεις! Στο ποδόσφαιρο και γενικότερα στον αθλητισμό, όταν μιλάμε για πρεμιέρα πρωταθλήματος, κινούμαστε στο άγνωστο. Εκτός από κάποια φιλικά, τα οποία δεν προσφέρονται όμως για εξαγωγή σοβαρών συμπερασμάτων, άλλα σοβαρά δεδομένα δεν έχουμε στα χέρια μας.
Η λογική του "βλέπουμε 3-4 αγωνιστικές" πρώτα και μετά ποντάρουμε, πρέπει να είναι απαράβατος κανόνας.
Εκτός αν κάποιος είναι από αυτούς που παίρνει τηλέφωνο σε ένα μαγαζί, κλείνει τραπέζι για 12 άτομα, χωρίς να ξέρει ποιοι τραγουδάνε εκεί και ποιο είναι το πρόγραμμα. Ακόμα και να ξέρεις δηλαδή, ρωτάς και κανέναν άλλον που πήγε, "τι έγινε ρε φιλαράκι, πως είναι το πρόγραμμα εκεί, αξίζει να πάω;".
Για να μην μακρηγορώ, οι πρεμιέρες δεν προσφέρουν ευκαιρίες, εκτός αν κάποιος έχει πιάσει γκόμενα τη θεά τύχη.
Αυτή είναι η φωνή της λογικής, ξέρω, ότι η αρρώστια του τζόγου δύσκολα γιατρεύεται και πάλι κανένα ψιλό θα το ρίξουμε όλοι λίγο πολύ σε καμία Αυστρία και καμιά Δανία.
Εγώ απλά τα γράφω, για να διαβάζονται, για να εμπεδώνονται. Καθώς είναι αλλιώς να βγεις σε οργανωμένη έξοδο, να έχεις κλείσει πρώτο τραπέζι πίστα 2-3 ημέρες πριν σε κάποιο καλό μαγαζί κι αλλιώς είναι να πας στην τύχη σε σκυλάδικο 3ης κατηγορίας και να βρεθείς να πίνεις ουίσκι στο μπαρ, 50 μέτρα μακριά από την πίστα, που τραγουδάει η Σούλα Μπουντρούμπεση.
Ο Νοών.. Νοείτω.