Ποντάρισμα στο παράλογο

Την αντιπάθεια μου για τις εθνικές ομάδες την έχω εκφράσει ουκ ολίγες φορές. Χαίρομαι να τις παρακολουθώ αλλά μισώ να παίζω στοίχημα. Παίκτες που συγκεντρώνονται 4-5  φορές το χρόνο και σπανίως είναι ακριβώς οι ίδιοι, με ελλειπή προετοιμασία και χωρίς συνοχή.


Τι σημασία έχει δηλαδή αν μαζευτούν 11 παικταράδες, αν δεν έχουν παιχνίδια στα πόδια τους για να αποκτήσουν χημεία μεταξύ τους. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια,  όπως η Ισπανία του 2010 πχ, που είχε μαζέψει όλη την Μπαρτσελόνα και τους έκανε πλάκα!

Σ' αυτούς τους θεσμούς, Euro, Mundial κτλ, όπου αγωνίζονται εθνικές ομάδες σε τελικές φάσεις διοργάνωσεις, αξίζει να ποντάρει κανείς στα αουτσάιντερ. Ακόμα κι εκεί που φαίνεται πως  δεν υπάρχει λογική, ίσως αξίζει να πέσει κάνα ψιλό. Ποντάρισμα στα φαβορί στις συγκεκριμένες διοργανώσεις αντιστοιχεί σε στοιχηματική αυτοκτονία.

Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει κάποια υπερβολή, κάποια μεγάλη έκπληξη, όλα κυλάνε σχετικά ομάδα στοιχηματικά (ακόμα και το χτεσινό κάζο της Αγγλίας είχε λογική). Θα ήθελα να δω έστω και 1 φορά όλες τις ομάδες για να κρίνω, να ποντάρω ή και να προτείνω κάτι (δεν  ξέρω αν θα το κάνω, αλλά λογικά θα μπω στον πειρασμό).

Προς το παρόν, το μοναδικό ποντάρισμα που βλέπω να έχει αξία, είναι στα Χ ημίχρονα / ΑΣΟ ή ΔΙΠΛΟ τελικό, ανάλογα και με τα φαβορί. Τα περισσότερα παιχνίδια είναι αρκετά σφιχτά και αμφίρροπα και δεν είδαμε κάποια ομάδα να κάνει περίπατο. Αν υποθέσουμε ότι και τα σημερινά ματς θα κυλήσουν στους ίδιους ρυθμούς, τότε μάλλον αξίζει να ποντάρει κανείς να αντέξουν ένα ημίχρονο οι Ουκρανοί ή οι Βόρειο Ιρλανδοί.

Αφήστε τα  φαβορί γι' αυτούς που μαζεύονται καμιά δεκαριά στα μπαλκόνια και περισσότερο τους ενδιαφέρει γιατί άργησε ο ντελιβεράς με τις  πίτσες ή αν έφαγε περισσότερα σουβλάκια ο διπλανός τους.