Ελληνική Τραγωδία

Πολύ πριν έρθει το στοίχημα στην Ελλάδα και μπει στις ζωές μας, θα έπρεπε να ζεις σε άλλο πλανήτη για να μην ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα τελευταία 25 χρονιά που παρακολουθώ το ελληνικό πρωτάθλημα βλέπω ότι συνεχώς κατηφορίζει, χωρίς να υπάρχει κάποιο δείγμα, μια αχτίδα φωτός, ότι κάπου σταματάει αυτή η κατηφόρα.
Η μάνα μου πάντα έλεγε ότι "αυτοί", εννοώντας τους ποδοσφαιριστές, παίρνουν τα λεφτά κι εσείς τρέχετε σαν τα κορόιδα στα γήπεδα. Άσχετη από ποδόσφαιρο η κυρά Μαίρη, αν και μεγάλωσε δίπλα σε γήπεδο, εκεί όπου ο παππούς μου τη δεκαετία του 50' πουλούσε πασατέμπο και γκαζόζες. Ακόμα και τότε, που οι εποχές ήταν "αθώες" υποτίθεται, η αντίληψη που επικρατούσε ήταν η ίδια και δεν χρειαζόταν να έχεις ακαδημαϊκή μόρφωση για να καταλάβεις το αυτονόητο.
Αυτό που με στεναχωρούσε πάντα στον τόπο μου και με κάνει να θλίβομαι πολύ πριν να γεράσω, είναι πως ποτέ δεν κοιτάζουμε τα μούτρα μας στον καθρέπτη. Δεν είμαι ιστορικός, ούτε έχω μελετήσει κοινωνιολογία για να γνωρίζω πόσο μεγάλα είναι τα κατάλοιπα που μας έχει αφήσει η Οθωμανική αυτοκρατορία σαν έθνος (αφού αυτή είναι η συχνότερη δικαιολογία για τη νοοτροπία μας), σαν φυλή, το αποτέλεσμα βλέπω όμως κι αυτό είναι, ότι ο Έλληνας μονίμως κατηγορεί κάποιον άλλο για τις αποτυχίες του. Η νοοτροπία μας σαν λαός είναι χτισμένη σε τόσο λάθος βάσεις και δεν είμαι σίγουρος αν και στα επόμενα 100 χρόνια αλλάξει κάτι. Το μόνο πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι περήφανος πολλές φορές, είναι πως στο DNA μου, υπάρχει έστω και ένας κρίκος που με συνδέει μ' αυτό των αρχαίων μας προγόνων, που με παρακινεί να φιλοσοφήσω. Τροφή για σκέψη δίνουν όσα εξελίσσονται στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια, αν και ο άνθρωπος θα έπρεπε να εμπνέεται από εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ίσως όμως αυτό έχει μεριμνήσει για εμάς η "θεία οικονομία", να μας προσφέρει "τραγωδίες" δηλαδή, προκειμένου να συμμορφωθούμε σαν άνθρωποι.
Αφορμή για ότι γράφω φυσικά, χωρίς να σημαίνει ότι μόνο το ποδόσφαιρο τροφοδοτεί το μυαλό μου για τέτοιες σκέψεις, είναι η χτεσινή "παρωδία" στην προτελευταία αγωνιστική του ελληνικού πρωταθλήματος. Το πιο εμετικό απ' όλα όσα είδα, δεν ήταν τα "προμελετημένα" αποτελέσματα των  αγώνων, που για ακόμα μια φορά έθιξαν την αξιοπιστία του αθλήματος, αλλά η προσπάθεια των δημοσιογράφων, να μας πείσουν ότι τα πάντα ήταν "καθαρά". Μου θύμισαν αυλικούς που ζαχαρώνουν τους βασιλείς για να μην τους πάρουν το κεφάλι. Έτσι συντηρείται το σύστημα τόσα χρόνια δυστυχώς και δεν φταίει το επάγγελμα της δημοσιογραφίας, το οποίο είναι πολύ δύσκολο, αλλά τα διάφορα "ανδρείκελα" που βρίσκονται σε καίριες θέσεις και χειραγωγούν την κοινή γνώμη. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που ντεμέκ "ξύπνησαν" από το λήθαργο και έχουν χωθεί κάτω από δήθεν επαναστατικές "σημαίες" για να δώσουν γροθιά στο σάπιο κατεστημένο. Είναι οι ίδιοι όμως που τροφοδοτούσαν το σύστημα εδώ και δεκαετίες και τώρα που έχασαν τα προνόμια τους (λεφτά - δουλειά), ξεσηκώθηκαν για να τα πάρουν πίσω. Μην ξεγελαστεί κανείς ότι έχουν ιδανικά, αφού μόλις πέσει η "μαρμίτα" μπροστά στα πόδια τους, πάλι θα βουτήξουν με το κεφάλι μέσα στο "μέλι".
Είμαι σίγουρος, πως οι περισσότεροι που θα διαβάσουν αυτά που γράφω, θα τα θεωρήσουν ευκόλως εννοούμενα, τα οποία όμως ισχύουν για τους υπολοίπους και όχι για τους ίδιους. Έχουμε αυτή την τάση σαν άνθρωποι, σαν Έλληνες, να θεωρούμε τους εαυτούς μας αμόλυντους και άσπιλους και πως δεν είμαστε αυτοί που συντηρούμε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση.
Ποιο είναι το ρεζουμέ και το προσωπικό μου συμπέρασμα από όλα αυτά; Πως δυστυχώς αυτές οι καταστάσεις (κοινωνικές, αθλητικές, πολιτικές) που ζούμε, συνεχίζουν να γεννάνε "κοιμισμένους" αντί για "επαναστάτες". Κι όποιος θέλει να λέγεται "ξύπνιος" πλέον, παύει να ασχολείται με το ελληνικό ποδόσφαιρο, είτε παρακολουθώντας το, είτε συμμετέχοντας στο στοίχημα, μιας και περί αυτού έγινε ο λόγος.