Κάποτε στη Θεσσαλονίκη... (Μέρος 1ο)

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι 3 μεγάλες ομάδες της Θεσσαλονίκης πρωταγωνιστούσαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και λέγοντας "πρωταγωνιστούσαν", εννοώ, χτυπούσαν τον τίτλο του πρωταθλήματος και δεν ήταν απλά κομπάρσοι που συμπλήρωναν τον βαθμολογικό πίνακα. Εν έτει 2014, ο Άρης γιορτάζει τα 100 του χρόνια χωρίς να γνωρίζει σε ποια κατηγορία θα αγωνίζεται τη νέα σεζόν, ο Ηρακλής θα αγωνίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στην Β' Εθνική, ενώ ήδη απουσιάζει από την 1η κατηγορία 4 χρόνια και για 1η φορά στην ιστορία, ο ΠΑΟΚ θα είναι ο μοναδικός σημαιοφόρος της πόλης.
Πως φτάσαμε όμως μέχρι εδώ, πως κατάφερε αυτή η πόλη να συρρικνώσει έτσι τους συλλόγους της; Το εγγύς μέλλον μοιάζει να είναι δυσοίωνο για Άρη και Ηρακλή, που ταλανίζονται εδώ και αρκετά χρόνια από πλήθος οικονομικά προβλήματα, ενώ στον ΠΑΟΚ, η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη, δημιουργεί πιο αισιόδοξες σκέψεις στους οπαδούς του.
Η καθοδική πορεία για τις ομάδες της Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε την δεκαετία του 90', όταν το ποδόσφαιρο έγινε άκρως επαγγελματικό (παρά το γεγονός ότι ήταν επαγγελματικό από το 1980), με το άνοιγμα της "ποδοσφαιρικής αγοράς" και την είσοδο των κοινοτικών παικτών, των μεγάλων συμβολαίων και των παχυλών μισθών. Από τα μέσα της δεκαετίας του 80', το χρήμα έρεε άφθονο στις ομάδες της Αθήνας και πολλοί παίκτες από τις ομάδες της Θεσσαλονίκης κατηφόρισαν προς τα κάτω. Το δρόμο προς την Αθήνα δεν ακολούθησαν ποτέ οι 3 μεγάλες σημαίες των ομάδων της πόλης (Κούης, Κούδας και Χατζηπαναγής), αν και ο Γιώργος Κούδας, είναι γνωστό, ότι είχε υπογράψει προσύμφωνο με τον Ολυμπιακό, μετά από αντιδράσεις των οπαδών του ΠΑΟΚ όμως, έμεινε για πάντα κάτοικος τούμπας και δεν πήγε στην ομάδα του Πειραιά. Παρόλα αυτά, κάθε χρόνο γινόταν πραγματική αφαίμαξη στο υλικό και των τριών ομάδων της πόλης και ότι καλύτερο έβγαζε η Θεσσαλονίκη, αλλά και η Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, οι ομάδες των Αθηνών είχαν τα χρήματα για να το αγοράσουν. Σε μια ελεύθερη αγορά και σε ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα, κανείς όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ, που έσκαγαν τα εκατομμύρια για να φέρουν στις ομάδες τους, ότι καλύτερο κυκλοφορούσε στην Ελλάδα (το που έβρισκαν τα χρήματα πολλές φορές, είναι άλλη συζήτηση). Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 90', δεν υπήρξε μεγάλος επενδυτής σε ομάδα της Θεσσαλονίκης, κάποιος με μεγάλη οικονομική δύναμη, που θα μπορούσε να κρατήσει τις ισορροπίες. Η αποδυνάμωση των ομάδων της πόλης ήταν φυσικό επακόλουθο, με τον ΠΑΟΚ να μένει 16 χρόνια χωρίς τίτλο (από το 1985 που πήρε το τελευταίο πρωτάθλημα, μέχρι το 2001 που πήρε το κύπελλο Ελλάδος), τον Άρη να μένει 13 χρόνια εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων (από το 1981 έως και το 1994) και τον Ηρακλή ίσως μόνο, σύμφωνα με τη δυναμική του πάντα, να διανύει μια αξιόλογη πορεία, χωρίς όμως να καταφέρει να κατακτήσει κάποιον τίτλο.
Η αφαίμαξη του υλικού λοιπόν, ήταν ο μοναδικός λόγος ίσως που ευθύνονται (αν μπορεί να το πει κανείς αυτό), οι ομάδες των Αθηνών, για την αποδυνάμωση των τριών ομάδων της πόλης. Διατητικές αδικίες έγιναν επίσης, σφαγές, παρασκήνιο που ευνοούσε τις ομάδες της Αθήνας, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό, που να δικαιολογεί πάντα την αγωνιστική καθίζηση του ΠΑΟΚ, του Άρη ή του Ηρακλή. Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα, είναι πως τα 35 αυτά χρόνια που ζω στην πόλη της Θεσσαλονίκης, δεν υπήρξε ποτέ καμιά διάθεση αυτοκριτικής από κανέναν και εκτός αυτού, δημιουργήθηκε μια "φούσκα" κομπλεξισμού από τα μέσα της πόλης, σε βάρος του "κράτους" των Αθηνών. Γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν με αυτό το κόμπλεξ, πως η Αθήνα φταίει για όλα δηλαδή, και αυτό ήταν πάντα το σημείο γύρω από το οποίο περιστρέφονταν όλες οι απόψεις και οι θεωρίες για το τι πραγματικά φταίει. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του Έλληνα άλλωστε, να μεταβιβάζει πιο εύκολα τις ευθύνες αλλού, παρά στον εαυτό του, που κανονικά, από αυτόν θα έπρεπε να ζητήσει πρώτα το λόγο. Τα "ΜΜΕ" της πόλης έχουν κάνει ίσως το μεγαλύτερο κακό από τότε που θυμάμαι να παρακολουθώ και τις 3 ομάδες, αφού η πλύση εγκεφάλου των οπαδών και η "αβάντα" στις ομάδες, συμβαίνει σε καθημερινή βάση. Γνωρίζω πολύ καλά πως "κουτόχορτο" ταϊζουν και στην Αθήνα τα ραδιόφωνα, οι παραγωγοί και οι τηλεοπτικές εκπομπές, αυτό δεν αποτελεί όμως δικαιολογία. Το "κουτόχορτο" που έχει μοιραστεί στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 30 χρόνια δεν έχει προηγούμενο και ανάλογα με τις συνθήκες, πάντα κατάφερνε να κρατάει "κοιμισμένους" τους οπαδούς των ομάδων. Στην προσπάθεια μου να γράψω τι έφταιξε και φτάσαμε στο άκρως απογοητευτικό σήμερα, θα κάνω μια αναδρομή πίσω στο χρόνο, ξεχωριστά για κάθε ομάδα της πόλης, αναφέροντας τα πιο σημαντικά λάθη που έγιναν, πάντα σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη.

ΑΡΗΣ

Αν και Ηρακλειδέας, προέρχομαι από οικογένεια Αρειανών, για να μην πω και σόι καλύτερα, αφού δεν θυμάμαι ποτέ να είχαμε κάποιον συγγενή Παοκτσή (Παοκτζή για τους Αθηναίους). Η παρακμή του Άρη ξεκίνησε από το 1981, όταν έχασε το πρωτάθλημα Ελλάδος στο μπαράζ του Βόλου, από τον Ολυμπιακό. Ακούστηκαν πολλά για εκείνο το παιχνίδι, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι συνέβη πραγματικά, σύμφωνα με μαρτυρία του πατέρα μου που ήταν παρών στο συγκεκριμένο παιχνίδι, άλλος Άρης αγωνίστηκε στο 1ο ημίχρονο και άλλος στο 2ο. Δεν θέλω να αφήσω υπονοούμενα, πολύς κόσμος και κυρίως Αρειανοί όμως, πιστεύουν ότι εκείνο το ματς "πουλήθηκε".

Αυτό βέβαια δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, όσο περισσότερο, ότι από εκείνη τη χρονιά και έπειτα, ο Άρης έκανε να βγει στην Ευρώπη 13 ολόκληρα χρόνια! Το σημαντικότερο σφάλμα ίσως, αν μπορεί να το πει κανείς έτσι, ήταν ότι η προσοχή των Αρειανών είχε στραφεί εξολοκλήρου στο τμήμα του Μπάσκετ και την μεγάλη Δυναστεία που έχτισε μέσα στη Δεκαετία του 80' ο Γκάλης και η παρέα του. Το ποδοσφαιρικό τμήμα ήρθε σε δεύτερη μοίρα και αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που δεν κατάφερε κάτι αξιόλογο μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Με την πτώση του Μπάσκετ, το ποδόσφαιρο βρήκε πάλι τον εαυτό του και ο Άρης, το 1994 κατάφερε να κάνει μια εκπληκτική πορεία στο πρωτάθλημα Ελλάδος, έφτασε να διεκδικεί ακόμα και τον τίτλο λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος, αρκέστηκε όμως απλά στην έξοδο στην Ευρώπη. Πολλοί περίμεναν ότι τότε θα ξεκινούσε και μια νέα εποχή για το ποδοσφαιρικό τμήμα, δεν ήταν όμως παρά μία φωτοβολίδα. Οι οικονομικές ατασθαλίες παλαιότερων διοικήσεων, λάθος κινήσεις και τραγελαφικά περιστατικά (όπως η υπόθεση με τα δελτία), καταδίκασαν τον Άρη, μετά από 3 χρόνια, τη σεζόν 1996-97, να υποβιβαστεί στην Β' Εθνική, για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Ο Άρης ανέβηκε αμέσως στην Α' Εθνική μετά το πέρασμα του από την Β' πιο ανταγωνιστικός όσο ποτέ. Κατάφερε με την επάνοδο του, να κερδίσει και την έξοδο στην Ευρώπη, δημιουργώντας την εντύπωση ότι οι "μαύρες μέρες" για το σύλλογο αποτελούσαν παρελθόν. Ειδικά όταν το 1998, τις τύχες του Άρη ανέλαβε ο Δημήτρης Κοντομηνάς,

Ο Δημήτρης Κοντομήνας που άφησε μόνο υποσχέσεις
στο πέρασμα του από τον Άρη.

πρόεδρος της Ιντεραμέρικαν τότε και ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες στην Ελλάδα. Τότε πίστεψαν όλοι, πως ο Άρης βρήκε τον επενδυτή εκείνον, που θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική ομάδα για να χτυπήσει ακόμα και τις 3 μεγάλες ομάδες της Αθήνας. Ελάχιστοι έως κανένας, δεν γνώριζαν όμως τι εστί Δημήτρης Κοντομηνάς και πόση διάθεση είχε ο Έλληνας επιχειρηματίας να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Μετά από κάποιες ηχηρές μεταγραφές τύπου "Μάριος Αγαθοκλέους", ο Άρης δεν κατάφερε να κάνει απολύτως τίποτα για τα επόμενα 3 χρόνια, όσο διήρκεσε και η παραμονή του Κοντομηνά στον προεδρικό θώκο της ομάδας. Για να καταλάβει καείς πόσο πολύ ενδιέφερε τον Κοντομηνά ο Άρης και το ποδόσφαιρο γενικότερα, την ημέρα που η ομάδα του έδινε το πρώτο της Ευρωπαϊκό παιχνίδι από την ημέρα που ανέλαβε αυτός τα ηνία, ο ίδιος προτίμησε να πάει να παρακολουθήσει συναυλία της Άννας Βίσση! Τα τραγελαφικά περιστατικά συνεχίστηκαν, αφού ο Κοντομηνάς, μεταβίβασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ομάδας, σε έναν άγνωστο μεγαλοεπιχειρηματία από την Αμερική, τον Γιάννη Ζαχουδάνη, ο οποίος

Ο "ξυπόλυτος Πρίγκηψ" Γιάννης Ζαχουδάνης

δεν είχε μαντήλι να κλάψει και αφού καταχράστηκε αρκετά εκατομμύρια από την ΠΑΕ, αναχώρησε για το εξωτερικό. Μετά τον Ζαχουδάνη, υπήρξε και συνέχεια, με τον Μιχάλη Τροχανά να εμφανίζεται και να θέλει να αναλάβει τις τύχες της ομάδας και ένα υποτιθέμενο ενδιαφέρον από κάποιους Σαουδάραβες πρίγκιπες. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν ο 2ος υποβιβασμός του Άρη την περίοδο 2004-05, η υπαγωγή του όμως στο άρθρο 44 περιόρισε κάπως την ζημιά. Τις τύχες του Άρη εκείνη τη δύσκολη περίοδο της 2ης θητείας του στη Β' Εθνική, ανέλαβε ο Λάμπρος Σκόρδας, ο οποίος προσπάθησε να προωθήσει ένα μοντέλο διοίκησης από τους οπαδούς. Ουσιαστικά δεν υπήρξε επενδυτής από τότε μέχρι και σήμερα που η ομάδα βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση και οι μετοχές του συλλόγου μεταβιβάζονταν κάθε φορά σε φυσικά πρόσωπα, έως και την δημιουργία της "Λέσχης φίλων Άρη". Η Μεγαλύτερη παπάτζα που έχει φάει ποτέ οπαδός της Θεσσαλονίκης, ήταν η συγκεκριμένη λέσχη. Οπαδοί, μανατζαρέοι, διοικούντες και άλλοι πολλοί, έλυναν κι έδεναν μέσα στην ΠΑΕ, δημιουργώντας είναι η αλήθεια κάποιες καλές ομάδες τα τελευταία 10 χρόνια, κατασπαταλώντας όμως τα χρήματα από τα ταμεία του Άρη. Χωρίς να υπάρχουν ποτέ τα ανάλογα έσοδα, ερχόντουσαν παίκτες και υπογράφονταν συμβόλαια με υπέρογκα ποσά και χωρίς να διασφαλίζεται η ΠΑΕ, με αποτέλεσμα, μέσα σε 10 χρόνια ο Άρης να αναγκάζεται να δηλώσει πτώχευση σήμερα. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Μάρτσιο Αμορόσο, του

Ο Μάρτσιο Αμορόσο, που πέρασε και δεν ακούμπησε,
στοίχησε όμως αρκετά εκατομμύρια ευρώ.

Βραζιλιάνου επιθετικού που έκανε μεγάλη καριέρα στην Ντόρτμουντ, στον Άρη όμως αγωνίστηκε ελάχιστα και όχι για περισσότερο από 6 μήνες, κοστίζοντας στην ΠΑΕ, μερικά εκατομμύρια ευρώ. Αν και οι υπεύθυνοι για την κατάντια του Άρη ήταν γνωστοί εδώ και πολλά χρόνια στο φίλαθλο κοινό της Θεσσαλονίκης, οι οπαδοί του Άρη είχαν φάει τέτοιο πρόλογο (έπαιξαν ρόλο και κάποιες καλές πορείες στην Ευρώπη είναι η αλήθεια), που τους εξαπάτησαν "δικοί τους άνθρωποι" κάτω από τη μύτη τους. Αυτοί είναι οι κυριότεροι λόγοι που ο Άρης βρίσκεται σ' αυτήν την κατάσταση σήμερα. Θεωρίες ακούστηκαν πολλές, μέχρι και ότι ο Κοντομηνάς ήταν εντεταλμένος από την Αθήνα για να καταστρέψει το σύλλογο (η αλήθεια είναι ότι από αυτόν και έπειτα ξεκίνησε το μεγάλο κακό), σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη όμως, το κάστρο του Άρη, όπως και τα περισσότερα, έπεσε από μέσα, από ανθρώπους που οι οπαδοί της ομάδας, τους είχαν τυφλή εμπιστοσύνη.