Κάποτε στη Θεσσαλονίκη... (Μέρος 2ο)

Στη συνέχεια του αφιερώματος στις ομάδες της Θεσσαλονίκης, θα ασχοληθούμε με τον Ηρακλή. Την παλαιότερη ομάδα της πόλης (εξ ού και το Γηραιός). Ποιοι ήταν οι λόγοι που έφεραν τον Ηρακλή στην σημερινή του κατάσταση και ποιοι ευθύνονται για την κατάντια ενός σωματίου, από τα πιο ιστορικά στην Ελλάδα. Ο σύλλογος στον οποίο αγωνίστηκε ο καλύτερος Έλληνας παίχτης, κατά γενική ομολογία αλλά και επίσημα, όλων των εποχών, ο Βασίλης Χατζηπαναγής.
Λίγα πράγματα έχουν μείνει πλέον για να υπερηφανεύονται οι Ηρακλειδείς, το tzogadomoutro, είναι ένας από αυτούς και πάντα έλεγα ότι πρέπει να είναι κανείς πολύ βιτσιόζος για να υποστηρίζει αυτή την ομάδα. Χαρές μεγάλες μας έχουν δώσει τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου, ειδικά το Βόλεϋ, η μεγάλη πίκρα όμως είναι το ποδόσφαιρο. Το 1976 (έτος το οποίο ακόμα δεν είχα γεννηθεί), ο Ηρακλής κατέκτησε τον μοναδικό του τίτλο στο ποδόσφαιρο, το κύπελλο Ελλάδος και έκτοτε, κατάφερε να φτάσει άλλες 2 φορές στον τελικό, αλλά να χάσει το τρόπαιο από Καστοριά και ΟΦΗ. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ στο συγκεκριμένο άρθρο με τις αδικίες που έγιναν (αν έγιναν) και ο Ηρακλής δεν κατάφερε ποτέ να πάρει κάποιον άλλον τίτλο, ο σκοπός είναι να ερευνήσω και να καταθέσω την προσωπική μου άποψη για το πως έφτασε η ομάδα στο σήμερα.

ΗΡΑΚΛΗΣ

Ο Βασίλης Χατζηπαναγής δεν αγωνίστηκε ούτε σ' ένα ματς
της Β' Εθνικής, όταν υποβιβάστηκε ο Ηρακλής.

Ο Ηρακλής, αν και σαν σύλλογος φημίζεται για το ήθος των οπαδών και των παραγόντων του (υπήρχαν πάντα και εξαιρέσεις μέσα στο σύλλογο), είναι η μοναδική Ελληνική ομάδα μέχρι σήμερα, που έχει υποβιβαστεί 2 φορές στα χαρτιά λόγω σκανδάλων. Την πρώτη φορά το 1981, όταν ένας παράγοντας του προσπάθησε να δωροδοκήσει παίκτη του ΠΑΟΚ και η δεύτερη πριν μερικά χρόνια, με την πλαστή ασφαλιστική ενημερότητα. Αυτοί βέβαια δεν είναι οι μοναδικοί λόγοι, που το ποδοσφαιρικό τμήμα έχει φτάσει στην σημερινή του κατάσταση, έπαιξαν όμως σημαντικό ρόλο. Την πρώτη φορά, το 1981, ο σύλλογος είχε πολύ μεγάλη δυναμική, με τον Βασίλη Χατζηπαναγή στα
φόρτε του τότε και το πέρασμα από τη Β' Εθνική ήταν προσωρινό. Ο Βάσια δεν αγωνίστηκε ούτε 1 παιχνίδι στη Β' Εθνική, παρόλα αυτά όμως η ομάδα κατάφερε να ανέβει και μετά από 2 χρόνια να διεκδικήσει με αξιώσεις τον τίτλο, τον οποίο ουσιαστικά έχασε σ' εκείνο το αλησμόνητο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο Καυταντζόγλειο, μπροστά σε 50.000 θεατές (κι άλλους τόσους έξω από το γήπεδο). Εκείνη η χρονιά ήταν η κορυφαία στην ιστορία του συλλόγου και από τότε άρχισε ουσιαστικά η παρακμή.

 Πρόεδρος της ομάδας τη δεκαετία του 80' ήταν ο αείμνηστος Πέτρος Θεοδωρίδης, ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας από τη Θεσσαλονίκη, που ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου από το 1982. Δεν είχε ποτέ την οικονομική επιφάνεια επιχειρηματιών της Αθήνας, όλα τα χρόνια όμως που ήταν στον σύλλογο (17 για την ακρίβεια), η ομάδα ήταν νοικοκυρεμένη οικονομικά και έζησε ίσως την καλύτερη της περίοδο. Οι οπαδοί της ομάδας παρόλα αυτά, τον κατηγορούσαν πάντα, ότι επί της προεδρίας του, δεν κατάφερε να φέρει έναν τίτλο, αφού έβλεπαν ότι ο Ηρακλής είχε μεγάλες δυνατότητες. Εκτός του Βασίλη Χατζηπαναγή, ο Θεοδωρίδης πουλούσε κάθε χρόνο, ότι καλύτερο διέθετε η ομάδα και πολλοί

Ο Πέτρος Θεοδωρίδης ή "περούκας" όπως τον αποκαλούσαν
περιπαιχτικά οι οπαδοί του Ηρακλή.

παίκτες του γηραιού τη δεκαετία του 80' και του 90' πήραν το δρόμο για την Αθήνα. Αυτός ήταν ο λόγος που εξόργιζε τους οπαδούς, αφού έβλεπαν την ομάδα τους κάθε χρονιά να αποδυναμώνεται, άσχετα αν  Θεοδωρίδης κάθε φορά ανακάλυπτε καινούρια λαβράκια! Ο Ηρακλής επί προεδρίας Θεοδωρίδη, ήταν η 1η ποδοσφαιρική μπίζνα στην Ελλάδα, αφού έβγαζε συνέχεια νέα ταλέντα τα οποία μοσχοπουλούσε στις ομάδες των Αθηνών (κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε ο Πανόπουλος στην Ξάνθη τη δεκαετία του 90). Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Πέτρο Θεοδωρίδη ότι άφησε την ομάδα γυμνή αγωνιστικά ή ότι δεν είχε νοικοκυρεμένα τα οικονομικά της. Ο λόγος για τον οποίο κατηγορήθηκε και εκδιώχτηκε τελικά το 1999, ήταν, όπως οι περισσότεροι Ηρακλειδείς πίστευαν τότε, ότι δεν άφηνε την ομάδα να "ανοίξει τα φτερά της".
Στα τέλη του 99' ο Θεοδωρίδης μετά από την αφόρητη πίεση των οπαδών πούλησε την ΠΑΕ στον Ευάγγελο Μυτιληναίο, έναν νέο επιχειρηματία με πολύ μεγάλη όμως οικονομική δύναμη, ανάλογη με αυτών της Αθήνας. Όπως και με την περίπτωση Κοντομηνά στον Άρη, έτσι και στον Ηρακλή, την

Ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, του οποίου η παρουσία στην
προεδρία της ΠΑΕ, δεν έφερε ποτέ τις αναμενόμενες επιτυχίες.

εποχή που ανέλαβε ο Μυτιληναίος, τους οπαδούς περιέβαλλε το σύνδρομο του νεοπλουτισμού. Οι περισσότεροι περίμεναν ή πίστεψαν, ότι ο Ηρακλής, από τη στιγμή που αποκτούσε έναν παράγοντα με τέτοια οικονομική επιφάνεια, ήταν υποχρεωμένος να χτυπήσει τον τίτλο από την 1η κιόλας σεζόν. Ο Μυτιληναίος είδε πολύ ζεστά το project του Ηρακλή, αν και ουδέποτε ήταν Ηρακλειδέας και έκανε κινήσεις πολύ πρωτοποριακές για την εποχή, προκειμένου να γεμίσει το "άδειο Καυταντζόγλειο". Για πρώτη φορά στα χρονικά, ποδοσφαιρική ΠΑΕ, διαφήμισε τα εισιτήρια διαρκείας της στα μεγάλα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και σε prime time ζώνες. Δημιούργησε την οικογενειακή κερκίδα, άλλαξε το σήμα της ομάδας (αυτό ήταν ομολογουμένως μια αποτυχημένη προσπάθεια) και δημιούργησε την πρώτη μασκότ στα χρονικά του συλλόγου, τον "Ηρακλάρα". Οι κινήσεις του Μυτιληναίου, σύμφωνα με αυτά που επιτάσσουν οι νόμοι του ποδοσφαιρικού marketing, ήταν ορθότατες, τα μεγάλα λάθη όμως έγιναν στο αγωνιστικό κομμάτι. Παρά το γεγονός ότι ανανέωσε το συμβόλαιο του Μιχάλη

Ο Μιχάλης Κωνσταντίνου, έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος
 ποδοσφαιριστής στο ελληνικό πρωτάθλημα,
 επί προεδρίας Ευάγγελου Μυτιληναίου

Κωνσταντίνου και τον έκανε τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, πολλά χρήματα ξοδεύτηκαν αλόγιστα, κυρίως για την αγορά ξένων παικτών, κάνοντας έτσι τον Ηρακλή, την 1η πολυεθνική ομάδα στην Ελλάδα. Ο Μυτιληναίος έσπρωχνε χρήμα παντού εκείνη την εποχή, πήρε και τον Κυράστα από τον Παναθηναϊκό για προπονητή, ο Ηρακλής όμως δεν άντεξε στην πίεση του υποτιθέμενου "πρωταθλητισμού" και ξεφούσκωσε μετά τον 1ο γύρο. Επί 4 χρόνια, ο Μυτιληναίος έσπρωχνε χρήματα κάνοντας μεταγραφές, χτίζοντας γραφεία και ανακατασκευάζοντας γήπεδα (το 2003, όταν για τις ανάγκες των Ολυμπιακών αγώνων, ο Ηρακλής αναγκάστηκε να παίξει στο γήπεδο του Μακεδονικού στην Ευκαρπία). Παρόλα αυτά, εκτός από 2 εξόδους στην Ευρώπη, ο Ηρακλής δεν κατάφερε κάτι περισσότερο, με τους Ηρακλειδείς να είναι δυσαρεστημένοι από τη συνολική πορεία της ομάδας. Ένας λάθος του Μυτιληναίου τότε, που δήλωσε ότι μετάνοιωσε που αγόρασε τον Ηρακλή και έπρεπε να αγοράσει τον ΠΑΟΚ, ήταν η φωτιά που άναψε το φιτίλι στους οπαδούς της ομάδας. Ο Μυτιληναίος από ήρωας τα πρώτα χρόνια, έγινε ο βασικός υπαίτιος της αγωνιστικής στασιμότητας του συλλόγου. Μέχρι τότε, στον Ηρακλή δεν γνώριζαν τι θα πει "οικονομικά προβλήματα", αφού ο Ηρακλής σαν σύλλογος, ουδέποτε είχε αντιμετωπίσει κάτι ανάλογο. Τα χοντρά προβλήματα ξεκίνησαν από την ημέρα αποχώρησης του Ευάγγελου Μυτιληναίου,  ο οποίος άφησε χρέη στην ΠΑΕ, μια κίνηση που την έκανε επίτηδες κατά την προσωπική μου άποψη, αφού δεν ήταν από εκείνους τους παράγοντες που δεν είχαν 2-3 εκατομμύρια ευρώ για να πληρώσουν την εφορία. Ο Μυτιληναίος, ένας επιχειρηματίας με όραμα, αλλά και ένας τεχνοκράτης παράλληλα, απογοητεύτηκε πλήρως από την στάση των οπαδών και έφυγε αγανακτισμένος από τον Ηρακλή, μεταβιβάζοντας τις μετοχές στο δεξί του χέρι,

Γιώργος Σπανουδάκης, αρχή του κακού για τον Ηρακλή.

τον Γιώργο Σπανουδάκη, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη μάλλον, καταστροφής του Ηρακλή. Τα οικονομικά προβλήματα διογκώθηκαν αντί να συρρικνωθούν και ο Ηρακλής από το 2005 και έπειτα, ακολούθησε μια άκρως πτωτική πορεία, που δεν είχε βιώσει ποτέ ξανά στο παρελθόν και αγωνιστικά αλλά και οικονομικά. Ο κόσμος, ασυνήθιστος σε τέτοιες καταστάσεις, μάταια προσπαθούσε να απεμπλακεί από αυτό το καθεστώς, χωρίς όμως να βρίσκει τον τρόπο. Η ομάδα έπιασε πάτο οικονομικά το 2007, που ανέλαβε ο Αντώνης Ρέμος τα ηνία της, με σκοπό να την βγάλει από το αδιέξοδο. Ο γνωστός τραγουδιστής, κάτω από την πίεση του κόσμου για επιτυχίες, όχι μόνο δεν κατάφερε να μειώσει τα χρέη της ΠΑΕ, αλλά να τα αυξήσει κι άλλο. Κάπου εδώ ξεκινούν και οι ευθύνες του κόσμου του Ηρακλή θα έλεγα, ο οποίος ποτέ δεν αντιλήφθηκε την σοβαρότητα της κατάστασης και ζητούσε συνέχεια μεταγραφικές ενισχύσεις και επιτυχίες, όπως συμβαίνει άλλωστε και στις περισσότερες ομάδες. Κανένα αγωνιστικό Project δεν ευδοκίμησε, παρά το γεγονός ότι στον πάγκο του Ηρακλή των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων,

2 φορές κάθισε στον πάγκο του Ηρακλή ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς
και τις 2, η πίεση του κόσμου όμως, τον έκανε να φύγει νύχτα.

κάθισαν πολύ αξιόλογοι προπονητές, όπως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ο οποίος έφυγε κυριολεκτικά νύχτα, για να πάει στη συνέχεια στο ΑΠΟΕΛ και να έχει την πορεία που όλοι γνωρίζουμε. Ο κόσμος γκρίνιαζε και ζητούσε διαρκώς άμεσα αποτελέσματα, με τον Ρέμο να κάνει την τελευταία προσπάθεια το 2010, φέρνοντας στην ομάδα μερικούς καταξιωμένους ποδοσφαιριστές, όπως τον Ρουμάνο διεθνή Νικολάε Ντίκα, αλλά κι αυτή έπεσε στο κενό. Σαν κίνηση πανικού θα χαρακτήριζα την τελευταία προσπάθεια του Αντώνη Ρέμου, ο οποίος λύγισε κάτω από την πίεση του κόσμου που έβλεπε την ομάδα να κινείται σε μια αγωνιστική παρακμή τα τελευταία χρόνια, υπερχρεώνοντας έτσι την ΠΑΕ, με την ελπίδα να την βγάλει στην Ευρώπη και να ρεφάρει. Έκανε και το σφάλμα να δηλώσει στην αρχή της χρονιάς (εσκεμμένα ή όχι δεν το γνωρίζω), πως η ΠΑΕ έχει πληρώσει το 99% των χρεών της και αυτό ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι, όταν στο τέλος της σεζόν, διαπιστώθηκε πως η ΠΑΕ, όχι απλά δεν έχει αποπληρώσει τα χρέη της, αλλά ότι έχει αποκομίσει και περισσότερα από την προεδρία του Αντώνη

Γιάννης Τάκης, ο άνθρωπος που έβαλε την ταφόπλακα
στον υποβιβασμό του Ηρακλή.

Ρέμου. Τελευταία σεζόν του Ηρακλή στην μεγάλη κατηγορία, ήταν η περίοδος 2010-11, με πρόεδρο τον Γιάννη Τάκη, ο οποίος είναι η τελευταία και χειρότερη σελίδα στην ιστορία της ΠΑΕ Ηρακλής. Ένας άνθρωπος που δεν γνώριζε κανείς το ποιόν του, με ανύπαρκτη οικονομική επιφάνεια, έβαλε την ταφόπλακα στον Ηρακλή.
Το καλοκαίρι του 2011, ο Ηρακλής υποβιβάστηκε στην Β' Εθνική, λόγω πλαστής φορολογικής ενημερότητας, μιας σκανδαλώδους απόφασης, αφού ήταν γνωστό, πως σχεδόν καμία άλλη Ελληνική ΠΑΕ, δεν μπορούσε να συμπληρώσει φάκελο αδειοδότησης για συμμετοχή στη Superleague. Αυτό φάνηκε καλύτερα την επόμενη σεζόν, όταν η ΕΠΑΕ, άλλαξε τη νομοθεσία και τιμώρησε όσες ομάδες δεν τηρούν τις προϋποθέσεις με αποκλεισμό στις μεταγραφές και όχι σε υποβιβασμό σε χαμηλότερη κατηγορία. Σχεδόν τα 2/3 των ομάδων δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να συμμετέχουν στο πρωτάθλημα, το μάρμαρο το πλήρωσε όμως ο Ηρακλής. Οι νομικοί σύμβουλοι της ΠΑΕ, θεώρησαν καλό τότε να προσφύγουν στα πολιτικά δικαστήρια, κίνηση που αν γινόταν όμως, σύμφωνα με τη νομοθεσία που είχε ορίσει η ΕΠΑΕ, θα υποβίβαζε τον Ηρακλή στην Γ' Εθνική. Έτσι και έγινε, αφού μόλις ο Ηρακλής προσέφυγε στα πολιτικά δικαστήρια, τον υποβίβασαν στη Γ' Εθνική. Ούτε στη Γ' Εθνική όμως η ομάδα μπορούσε να σταθεί, αφού δεν μπορούσε να κάνει εκκαθάριση στα οικονομικά της (όπως έγινε με την περίπτωση της ΑΕΚ), μιας και ο νόμος εκείνη τη χρονιά δεν προέβλεπε κάτι τέτοιο. Στη Δ' εθνική και το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα βρέθηκε ο Ηρακλής την σεζόν 2011-12, να αγωνίζεται με ανήλικους ποδοσφαιριστές από τα τμήματα υποδομής, χωρίς να του δίνεται δικαίωμα για εκκαθάριση και να κινδυνεύει να βρεθεί ακόμα και στα τοπικά πρωταθλήματα. Έτσι, μέσα σε 1 μήνα, ο Ηρακλής, από τα σαλόνια της Superleague, Βρέθηκε να παίζει στη Δ' Εθνική, χωρίς να υπάρχει κάποια αχτίδα

Μέχρι και στον Big Mac, στράφηκαν για βοήθεια οι ιθύνοντες
του συλλόγου...

αισιοδοξίας για το μέλλον του. Μέχρι και ο Μάκης Ψωμιάδης εμφανίστηκε εκείνο το καλοκαίρι και είχε γίνει δημοψήφισμα από τον κόσμο, για το αν θέλει να αναλάβει αυτός την ομάδα (με την πλειοψηφία να λέει ΝΑΙ). Οι άνθρωποι του Ηρακλή βρήκαν την λύση τότε, στο πρόσωπο του Θεόδωρου Παπαδόπουλου, ενός μικρού επιχειρηματία από την Κατερίνη, που είχε στην ιδιοκτησία του ένα μικρό αλλά υγιές σωματείο, τους Πόντιους Κατερίνης που αγωνίζονταν στην Γ' Εθνική. Χρήματα να αγοράσει ο Ηρακλής άλλο ΑΦΜ δεν υπήρχαν, έτσι βρέθηκε η μέση λύση, να παραχωρηθούν τα κλειδιά της ΠΑΕ στον Θόδωρο Παπαδόπουλο, ο οποίος θα είχε και τα οφέλη από την εκμετάλλευση του εμπορικού σήματος του Ηρακλή. Με λίγα λόγια, έδωσαν τα κλειδιά του μαγαζιού σε έναν άνθρωπο, έτσι εν λευκώ, με την προϋπόθεση φυσικά, ότι ο Ηρακλής θα ξεκινήσει από το μηδέν και χωρίς χρέη πλέον. Με κλανιές όμως αυγά δεν βάφονται και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, παρόλο που ο Ηρακλής έκανε επανεκκίνηση και χωρίς χρέη μάλιστα, η οικονομική επιφάνεια του Παπαδόπουλου είναι τόσο μικρή, όσο η ομάδα της οποίας ήταν ιδιοκτήτης πριν από τον Ηρακλή. Η πίεση του κόσμου για άμεση επάνοδο στην μεγάλη κατηγορία, έφερε για  ακόμα μια φορά τα αντίθετα αποτελέσματα, με τον Ηρακλή ούτε πέρυσι, ούτε και φέτος,  να καταφέρνει να πάρει την άνοδο και επιπλέον να χρεώνει ξανά το καινούριο του ΑΦΜ!

Ο σημερινός πρόεδρος του Ηρακλή Θεόδωρος Παπαδόπουλος
που δεν έχει γλιτώσει επίσης από την οργή του κόσμου.

 Η επόμενη χρονιά φέρνει τον Ηρακλή σε ακόμα πιο δύσκολη θέση και όσο παραμένει εκτός SuperLeague, μειώνεται και η δυναμική του, ενώ γίνεται ακόμα πιο δύσκολο το έργο να επιστρέψει εκεί. Πολλοί έφταιξαν για να βρεθεί ο Ηρακλής εδώ που είναι σήμερα και εκτός της ΕΠΑΕ, που κυριολεκτικά συνωμότησε εναντίον του το καλοκαίρι του 2011, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και ο κόσμος του, που όλα τα χρόνια γκρινιάζει (δικαίως κάποιες φορές, αδίκως κάποιες άλλες), δημιουργώντας πίεση στον εκάστοτε πρόεδρο και αναγκάζοντας τον να κάνει κινήσεις για να ζαχαρώσει τον κόσμο. Δεν διδάχτηκε σχεδόν τίποτα ο Ηρακλής από τα λάθη του παρελθόντος και αντί ο κόσμος του, αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, να ζητάει από την καινούρια ΠΑΕ, την καθαρή από χρέη, να οργανωθεί καλύτερα αυτή τη φορά και να επιστρέψει στην Superleague πιο δυνατή όσο ποτέ, να αναλώνεται σε μια ανούσια γκρίνια, παρόμοια με αυτή του παρελθόντος. Μου δίνεται η εντύπωση τα τελευταία χρόνια, πως ελάχιστοι αντιλαμβάνονται, πως το οικονομικό μέγεθος του Ηρακλή, δεν σηκώνει "ηχηρές μεταγραφές" και σπατάλη χρημάτων σε παίκτες και πρέπει να δοθεί περισσότερο βάρος στην οργάνωση των τμημάτων υποδομής. Πόσο μάλλον περισσότερο, όταν διανύουμε μια τέτοια περίοδο μακράς οικονομικής ύφεσης και τους επενδυτές τους βρίσκει κανείς μόνο με το κυάλι. Πρέπει να καταλάβουν πλέον στον Ηρακλή, ότι δεν υπάρχει ο άνθρωπος που θα επενδύσει, όχι μόνο στην ομάδα τους, αλλά σε οποιοδήποτε ελληνικό σωματείο και να στραφούν σε άλλες λύσεις, προκειμένου η ομάδα να βγει από το αδιέξοδο. Είναι τραγικό να ζητούν από τον Θεόδωρο Παπαδόπουλο να φύγει, τη στιγμή που οι ίδιοι τον έφεραν, αναγκάστηκε να διαλύσει την ομάδα του για χάρη του Ηρακλή (όποιο κι αν ήταν το μέγεθος της), χωρίς ο ίδιος να έχει κανένα οικονομικό όφελος. Δεν είμαι υποστηρικτής ούτε δικηγόρος του Παπαδόπουλου, θεωρώ όμως παράλογο, να σου δίνει κάποιος την επιχείρηση του και στο τέλος να του λες φύγε χωρίς να έχει κάποιο οικονομικό όφελος. Ελπίζω να βρεθεί μια λύση σύντομα για τον Ηρακλή, αν και με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν, είμαι γενικότερα απαισιόδοξος. Ελπίζω να φωτίσει κάποιους ανθρώπους του συλλόγου ο Θεός και να στραφούν περισσότερο στο πως θα οργανώσουν καλύτερα το ποδοσφαιρικό τμήμα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, μεγάλα λόγια και σπατάλη χρημάτων την επόμενη σεζόν, αφού έχει αποδειχτεί παγκοσμίως, ότι τα χρήματα δεν είναι ο αποκλειστικός παράγοντας που φέρνει τις επιτυχίες στο ποδόσφαιρο. Σίγουρα και ο Παπαδόπουλος από την άλλη, δεν είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος που θα οδηγήσει τον Ηρακλή ξανά στις επιτυχίες και πίσω στη φυσική του θέση, αφού δείχνει με τις κινήσεις του (οι περισσότερες από τις οποίες είναι κινήσεις πανικού), πως δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά τις τύχες ενός τόσο μεγάλου συλλόγου. Εδώ και αρκετά χρόνια, πολλοί Ηρακλειδείς αναπολούν την εποχή του "Πέτρου Θεοδωρίδη", που η ομάδα ήταν νοικοκυρεμένη οικονομικά και βρισκόταν μονίμως σε ένα πολύ καλό αγωνιστικό επίπεδο. Είμαι της άποψης, πως ένας ανάλογος παράγοντας, με την ποδοσφαιρική διόραση του Θεοδωρίδη, αλλά με μεγαλύτερο όραμα, θα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος αυτή τη στιγμή. Κάποιος που δεν θα κωλώσει απέναντι στην γκρίνια του κόσμου, αλλά θα έχει και το όραμα να πάει την ομάδα ψηλά. Τέτοιοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες δυστυχώς όμως έχουν εκλείψει τα τελευταία χρόνια από το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο νοσεί στο σύνολο του. Εύχομαι να επιστρέψει ο Ηρακλής σύντομα στην μεγάλη κατηγορία, σαν πρωταγωνιστής όμως, όπως παλιά και όχι σαν κομπάρσος.