Δικαίωμα στην ελπίδα, το όνειρο, αλλά και την αλήθεια
Ο λαός χρειάζεται από κάπου να πιαστεί, μια φαντασίωση, ένα όραμα κι ας είναι ευκαιριακό. Κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει την χαρά και την ελπίδα, αυτές που και οι υπόλοιποι λαοί όλων των χωρών, χαίρονται για πολλά χρόνια, χωρίς να έχουν βάρος στη συνείδηση τους αν ήταν πέναλτι ή όχι. Χάρηκε ο Γάλλος με τον τρόπο που πέρασε η Εθνική του ομάδα στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής εις βάρος της Ιρλανδίας; φυσικά και χάρηκε. Πανηγύρισε ο Βραζιλιάνος τη νίκη της ομάδας του στην πρεμιέρα της διοργάνωσης με το πέτσινο πέναλτι του Φρεντ; φυσικά και την πανηγύρισε. Βγήκαν οι Γερμανοί στους δρόμους όταν ο Μπρέμε ευστόχησε στο πέτσινο πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ του 90'; φυσικά και βγήκαν! Έκραξε κανένας Ιταλός τον Ματεράτσι γι' αυτά που είπε στον Ζιντάν στον τελικό του 2006; φυσικά και όχι! ιδιαίτερα από τη στιγμή που η εθνική Ιταλίας κατέκτησε το τρόπαιο.
Πόλεμος είναι και το ποδόσφαιρο και χέστηκαν Γερμανοί, Άγγλοι, Ιταλοί, Βραζιλιάνοι και λοιποί πως κατάκτησαν οι εθνικές τους ομάδες τα τρόπαια ή πως πήραν κάποιες προκρίσεις. Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να βγει να μιλήσει ούτε για την ποιότητα του θεάματος που παρουσιάζουμε σαν ομάδα, ούτε για το πως πήραμε το EURO το 2004, ούτε πως πήραμε την πρόκριση εχτές το βράδυ. ΜΑΓΚΙΑ ΜΑΣ! Οι μόνοι που έχουμε δικαίωμα να κριτικάρουμε τον εαυτό μας είμαστε εμείς οι Έλληνες και κανένας άλλος, ειδικά αν είναι να μιλήσουμε για λαμογιές και σπρωξίματα. Όλα αυτά καλά μέχρι εδώ, βγείτε στους δρόμους, πανηγυρίστε, ονειρευτείτε,να πούμε όμως και μερικές αλήθειες.
Το κυριότερο απ' όλα είναι ότι έκανε η Κολομβία το χρέος της και έπαιξε στα ίσια το ματς με την Ιαπωνία. Γεγονός που στα κιτάπια της ιστορίας θα περάσει απαρατήρητο. Ομαδάρα η Κολομβία, μας έκανε πλάκα στο 1ο παιχνίδι και αυτά που γράφονται ότι ήμασταν άτυχοι είναι καραγκιοζιλίκια. Στο ρελαντί έπαιξε, γιατί γνώριζε ότι δεν πρόκειται να βγούμε από το καβούκι μας αν δεν φάμε τουλάχιστον 2 γκολ. Μέγας μάγκας ο Πέκερμαν που κράτησε την ομάδα πίσω, γνωρίζοντας καλά τα κουσούρια της Ελλάδας. Το ίδιο έκανε και με την Ακτή Ελεφαντοστού και με την Ιαπωνία εχτές. Καταπληκτική στην κόντρα επίθεση, έτσι και της δώσεις χώρο στα παστελώνει και δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι έχει συμβεί. Σοβαρή αμυντικά, από τις ελάχιστες λατινοαμερικάνικες ομάδες με τέτοια σοβαρότητα στην άμυνα και με μεγάλη διαφορά κλάσης από τις υπόλοιπες στον όμιλο.
Οι Γιαπωνέζοι. Απλά τρέχουν... καμία συνοχή, κανένας αυτοματισμός, τσαπατσούληδες στην επίθεση και με άμυνα για τα πανηγύρια. Η χειρότερη ομάδα του ομίλου ήταν. Οι Ιβοριανοί, φοβερές μονάδες από τη μέση και μπροστά, αλλά όπως εύστοχα υπογράμμισαν πολλοί δημοσιογράφοι εχτές στις αναλύσεις που έκαναν, χωρίς ομαδικότητα. Πιστεύω την πάτησαν με μας, δεν μας περίμεναν έτσι, τους αιφνιδιάσαμε.
Το ερώτημα που πλανάται βέβαια είναι, αν θα αλλάξει κάτι στο ελληνικό ποδόσφαιρο μετά απ' όλα αυτά ή αν έχουμε δει εμείς εδώ στην Ψαροκώσταινα να αλλάζει από το 2004 και μετά. Η μεγάλη αλήθεια είναι πως ΟΧΙ. Το ίδιο άμπαλοι παραμένουμε όπως και πριν το 2004. Ο μεγάλος καημός των Ελλήνων που κράζουν την Εθνική μας ομάδα, είναι να την δουν να παίζει σύγχρονο ποδόσφαιρο, με ταχύτητα, γρήγορες πάσες και καλή τεχνική κατάρτιση. Οι λόγοι είναι πολλοί και ο κυριότερος μάλλον είναι βαθιά ριζωμένος στο υποσυνείδητο μας και λέει ότι δεν θέλουμε εμείς οι ίδιοι να αλλάξει κάτι. Είμαστε ακόμα έρμαια της ασφάλειας και της σιγουριάς και δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για επανάσταση. Δεν μπορεί ο οργανισμός μας να δεχτεί μια καταστροφή, όπως αυτή της Ισπανίας στο φετινό Μουντιάλ. Δεν αντέχει ο Έλληνας τον εξευτελισμό, γι' αυτό μένει στάσιμος τόσα χρόνια. Όλες οι χώρες που ανέφερα πιο πάνω, Γαλλίες, Βραζιλίες κτλ, παρά τα κουσούρια τους, τα οποία δεν διαφέρουν από τα δικά μας, έχουν βιώσει τον εξευτελισμό. Έφτασαν στην κορυφή και γκρεμοτσακίστηκαν και ξανανέβηκαν πάνω. Εμείς δεν αντέχουμε τα ξεφτιλίκια, δεν είμαστε από αυτούς που μαθαίνουν από τα λάθη τους, που θα δουλέψουμε σκληρά για να μην ξανασυμβούν.
Θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε για πολλά χρόνια ακόμα αυτό το έργο αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Θα δούμε πάλι βαρετά προκριματικά, νίκες με μισό μηδέν με το Λουξεμβούργο και το Σαν Μαρίνο και μερικές ακόμα "επικές" προκρίσεις.
Ελπίζω στη γενιά που έρχεται από πίσω, που με το διαδίκτυο και τα καλωδιακά κανάλια, έμαθε να βλέπει ποδόσφαιρο και απομακρύνεται περισσότερο από τον τυφλό οπαδισμό. Θα βγούμε πάλι, θα πανηγυρίσουμε τις επιτυχίες της Εθνικής μας ως Έλληνες, αλλά η χαρά μας θα φθίνει όσο περνάνε τα χρόνια και δεν αλλάζει κάτι.
Θα κλείσω με μια φράση, που πιστεύω μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια το συναίσθημα και τις σκέψεις όλων αυτών που χάρηκαν με την επιτυχία της Εθνικής μας ομάδας, χωρίς όμως να παραβλέπουν την πραγματικότητα.
"Ένα μόνο δεν έχω δει, όχι την Ελλάδα στη Βραζιλία, αλλά την Ελλάδα Βραζιλία"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το Tzogadomoutro μιλάει ελληνικά. Το σχόλιο σου είναι εξίσου σημαντικό με τα γραφόμενα του. Δίνει τροφή για σκέψη και συζήτηση.