Μην φοβάσαι την επίθεση

Για όσους διαβάζουν το tzogadomoutro συχνά, η αναφορά του ονόματος του κυρίου της φωτογραφίας έχουν διαπιστώσει ότι γίνεται αρκετά συχνά, στις αναλύσεις των παιχνιδιών της Primera Division. Άγνωστος στο ευρύ κοινό ο εν λόγω προπονητής, αφού δεν βρίσκεται στον πάγκο κάποιας ομάδας που πρωταγωνιστεί, ίσως σε λίγα χρόνια όμως να αλλάξει αυτό.


Το ποδόσφαιρο είναι μια βιομηχανία που τα πάντα παίζουν ρόλο και όπως συμβαίνει στους περισσότερους τομείς της ζωής, δεν ξεχωρίζουν πάντα οι καλύτεροι ή τέλος πάντως αυτοί που αξίζουν. Δεν θα μας απασχολήσει αυτή η διαπίστωση στο συγκεκριμένο άρθρο, σκοπός είναι να προβάλλουμε και πρόσωπα που δεν τυγχάνουν της ανάλογης προβολής, σύμφωνα πάντα με αυτά που προσφέρουν.
Πέρα από τα παραπάνω σάλια, οι απόψεις είναι πάντα καθαρά υποκειμενικές και ουσιαστικά γράφω αυτά που γράφω επειδή κάποιους τους πάω με χίλια.
Από τα πρώτα χρόνια που άρχισα να παρακολουθώ ποδόσφαιρο, είχα μια έφεση στο να υποστηρίζω τις λεγόμενες "μικρές" ομάδες, τα πρόσωπα και τους ποδοσφαιριστές που δεν είναι ευρέως γνωστά ή τέλος πάντων δεν γίνονται "μόδα". Θέλεις αυθόρμητα, θέλεις επειδή έχω μια τάση να αισθάνομαι ξεχωριστός, ποτέ δεν μ' άρεσε να πηγαίνω εκεί που πάει η "μάζα". Αν ρωτήσεις 100 ποδοσφαιρόφιλους για παράδειγμα, για το ποιον θεωρούν μεγαλύτερο  προπονητή, οι 99 θα σου απαντήσουν ονόματα όπως αυτό του Μουρίνιο, του προσφάτως αναγνωρίσιμου Σιμεόνε, του Αντσελότι και πάει λέγοντας.
Τα δικά μου κριτήρια είναι περίεργα και ξεχωρίζω πάντα, αυτόν που θα πάρει μια "μικρή" ομάδα και θα παρουσιάσει κάτι ιδιαίτερο στο χορτάρι. Αυτός είναι ο μεγάλος προπονητής και ο "ΜΑΓΚΑΣ" για μένα, ιδιαίτερα δε, αν στο εγχείρημα του συνυπάρχουν αρκετή δόση τρέλας και έντονο ταπεραμέντο. Τέλος, το επιθετικό ποδόσφαιρο του στυλ "να βάλουμε ένα παραπάνω γκολ από τον αντίπαλο κι ας φάμε 4", ήταν πάντα αυτό που με συγκινούσε, γι' αυτό μεγάλες μου καψούρες είναι προπονητές που έχουν και την ανάλογη φιλοσοφία.
Πριν 3 χρόνια είχα καψούρα με τον Μπιέλσα της Αθλέτικ Μπιλμπάο, του "τρελού" που έγινε ευρύτερα γνωστός μετά την καταπληκτική πορεία των Βάσκων στο Europa League. Τα τελευταία 2 χρόνια είμαι καψούρης με τον Πάκο Χέμεθ, τον προπονητή της Ράγιο Βαγιεκάνο, ο οποίος μπορεί να μην έχει δηλώσει ποτέ φαν του Μπιέλσα, σίγουρα όμως κουβαλάει αρκετή από την τρέλα του στο κεφάλι.

"Ο μόνος τρόπος να καταφέρεις κάτι με μια μέτρια ομάδα,
είναι να παίρνεις ρίσκα"

Λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου, με δικιά του φιλοσοφία για το ποδόσφαιρο και όπως οι περισσότεροι "μεγάλοι" προπονητές, δεν είχε και κάποια τεράστια καριέρα πίσω του σαν ποδοσφαιριστής, αφού ποτέ δεν κατάφερε να αγωνιστεί σε κάποια μεγάλη ομάδα, φόρεσε όμως 21 φορές τη φανέλα με το εθνόσημο της Ισπανίας στο στήθος.
Το αγροτικό του το έκανε σε ομάδες της Segunda αλλά και της τρίτης κατηγορίας και το 2012 του δόθηκε η ευκαιρία να αναλάβει μια ομάδα της Primera Division, την Ράγιο Βαγιεκάνο. Μικρή ομάδα, προερχόμενη από ένα εργατικό προάστιο της Μαδρίτης, χωρίς να έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο στο ποδόσφαιρο της χώρας, με μόλις 16 παρουσίες στην μεγάλη κατηγορία μέχρι σήμερα.

Την πρώτη του σεζόν στην ομάδα της Μαδρίτης, αν και ο στόχος ήταν η παραμονή στην κατηγορία, κατάφερε να τερματίσει 8ος και να καταλάβει μια ευρωπαϊκή θέση, την οποία όμως έχασε λόγω οικονομικών προβλημάτων. Αυτή ήταν η καλύτερη θέση που έχει κατακτήσει ποτέ ο σύλλογος. 12η την σεζόν 13-14 και για φέτος ξεκίνησε με 2 ισοπαλίες 2 ήττες και 2 νίκες προς το παρόν.
Νούμερα που δεν δείχνουν κάτι το εντυπωσιακό βέβαια, γιατί τα πραγματικά ξεχωριστά πράγματα θα τα δει κανείς να συμβαίνουν μέσα στο γήπεδο.
Μια ομάδα όπως η Ράγιο, που έχει ένα από τα χαμηλότερα μπάτζετ της κατηγορίας (αν όχι το χαμηλότερο) και αγωνίζεται με στυλ και προσωπικότητα μεγάλης ομάδας. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει πιάσει από το λαιμό μεγαθήρια όπως η Μπαρτσελόνα (της οποίας ήταν η πρώτη ομάδα που της πήρε την κατοχή της μπάλας μετά από σχεδόν 3 χρόνια), η Ρεάλ ή η Ατλέτικο Μαδρίτης που είναι και συμπολίτισσες. Φυσικά δεν είναι λίγα και τα στραπάτσα, αφού μιλάμε για μια ομάδα που παίζει φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο και έχει φέρει μόλις 9 ισοπαλίες τα τελευταία 3 χρόνια στο πρωτάθλημα! Πέρυσι έκλεισε τη σεζόν με 80 γκολ παθητικό στην άμυνα και τερμάτισε 12η (78 είχε η Μπέτις που τερμάτισε τελευταία και υποβιβάστηκε), πρόπερυσι 66 και φέτος έχει δεχτεί ήδη 10 στις 6 πρώτες αγωνιστικές.

Ο Νέρι Καστίγιο φόρεσε την φανέλα της
Ράγιο Βαγιεκάνο την σεζόν 2013-14

Η άμυνα όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, δεν απασχολεί καθόλου τον Πάκο Χέμεθ, ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για τη νίκη, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Σπάνια συναντάς ομάδα τέτοιου βεληνεκούς να αγωνίζεται δίχως σκοπιμότητες (ποτέ δεν παίζει για την ισοπαλία), να μην έχει την ποιότητα του υλικού άλλων ομάδων, αλλά να παρουσιάζει πάντα καλό θέαμα στα παιχνίδια της.
Ένα στυλ ποδοσφαίρου που θυμίζει περισσότερο αγγλικό ποδόσφαιρο παίζει η Ράγιο από τότε που την ανέλαβε ο Χέμεθ. Με γρήγορη κίνηση της μπάλας, με μακρινές κάθετες χαμηλές πάσες, κίνηση από τα άκρα, πίεση και άμυνα ψηλά με τεχνητό οφσάιντ και σχεδόν όλη την ομάδα να συμμετέχει στο επιθετικό κομμάτι.
Όλα αυτά βέβαια με παίκτες αμφιβόλου ποιότητας ή εντελώς ξεχασμένους και δεν είναι λίγοι αυτοί, των οποίων ανάστησε την καριέρα (μόνο του Νέρι Καστίγιο δεν κατάφερε να αναστήσει).

Η φιλοσοφία του Πάκο Χέμεθ σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου αλλά και από αυτά που δείχνει η Βαγιεκάνο στο χορτάρι, συνοψίζεται στους παρακάτω κανόνες.

• Θάρρος (που μεταφράζεται σε ομάδα που παίρνει πολλά ρίσκα)
• Η κατοχή της μπάλας (οι παίκτες πρέπει να παίζουν καλό ποδόσφαιρο, το καλύτερο δυνατό)
• Η ικανότητα να κερδίσεις γρήγορα την κατοχή της μπάλας (χαρακτηριστικό που έχουν οι μεγάλες ομάδες, όπως η Μπαρτσελόνα πχ)
• Ομάδα με επιθετικό χαρακτήρα και παίκτες με καλή πρώτη επαφή της μπάλας (το "first touch" που λένε οι Άγγλοι)

Κι ένα βίντεο για το τέλος, για να δείτε πραγματικά τι σημαίνει "TEAM SPIRIT"