ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ

Κανείς δεν μπορεί να μειώσει την μεγάλη επιτυχία του Ολυμπιακού εχτές το βράδυ με τη νίκη του επί της Ατλέτικο Μαδρίτης. Το να διαβάζουμε πως η ομάδα του Πειραιά έχει αλλάξει επίπεδο, είναι το μεγαλύτερο κλισέ που μπορεί να γραφτεί πλέον, αφού αποτελεί μια πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια και είναι περιττό να το αναφέρει πλέον κανείς.





Κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή και δη στον αθλητικό χώρο, πέρα των συναισθημάτων που δημιουργεί, δίνει και τροφή για σκέψη. Οι περισσότεροι βέβαια αναλώνονται κοιτάζοντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος και στην προκειμένη περίπτωση το δέντρο είναι ο Ολυμπιακός. Η μεγαλύτερη και καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα, γεγονός που δεν χωράει πλέον αμφισβήτηση από κανέναν αντικειμενικό άνθρωπο. Ακόμα και ο "Μύθος" του Ευρωπαίου Παναθηναϊκού τείνει να καταρριφθεί, σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, που το μοναδικό αξιόλογο προϊόν που έχει να παρουσιάσει, είναι η ομάδα του Πειραιά.
Για τους οπαδούς του Ολυμπιακού η χαρά και η περηφάνια για την ομάδα τους είναι απερίγραπτη και είναι απολύτως δικαιολογημένοι. Ποιος οπαδός, ποιας ομάδας, δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέσω των Ολυμπιακών δηλαδή;
Φαινομενικά, το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει κάνει άλματα προόδου, με την Εθνική μας να κατακτά EURO και να έχει σταθερή συμμετοχή στις μεγάλες διοργανώσεις πλέον και τον Ολυμπιακό να κάνει κάθε χρόνο αξιόλογες πορείες στην Ευρώπη. Αν και η επιτυχία του 2004 δημιούργησε μια ευφορία στους Έλληνες φιλάθλους, τελικά απεδείχθη πως το ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα το ελληνικό πρωτάθλημα, έκανε όχι απλά βήματα, αλλά άλματα προς τα πίσω.
Δεν είμαστε σίγουρα η μοναδική χώρα που 1-2 ομάδες κυριαρχούν και μαζεύουν όλους τους τίτλους και τις διακρίσεις, αποδεικνύεται όμως πως το συγκεκριμένο μοντέλο δεν δουλεύει και ο κόσμος έχει χάσει πλέον το ενδιαφέρον του. Δεν θα μπω στη διαδικασία να γράψω για στημένους αγώνες και τυχόν αδικίες που έχουν γίνει εις βάρος κάποιων ομάδων, αφού είμαι πεπεισμένος πλέον, πως οποιαδήποτε άλλη ομάδα βρισκόταν στη θέση του Ολυμπιακού, θα έπραττε ακριβώς τα ίδια.
Στην Ελλάδα κοινώς, η νοοτροπία μας είναι να γίνουμε χαλίφης στη θέση του χαλίφη, χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση για συλλογικότητα, που μέσω αυτής θα ευνοηθούν όλοι, ισχυροί και ανίσχυροι.
Τα πάντα θα μπορούσαν να αλλάξουν εν μία νυκτί στο πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο, κανείς όμως δεν θέλει. Και δεν φταίει αποκλειστικά ο Ολυμπιακός γι' αυτό, αφού και οι πρόεδροι των υπολοίπων ομάδων "βολεύονται" μ' αυτή την κατάσταση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα απ' όλα, είναι πως το προϊόν που λέγεται "ελληνικό πρωτάθλημα", δεν είναι κερδοφόρο πλέον. Πέραν του ότι δεν υπάρχει υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού και ότι το ενδιαφέρον του κόσμου έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Κάθε Κυριακή κόβονται σε όλα τα γήπεδα της SuperLeague μαζί, όσα εισιτήρια κόβονται σε ένα παιχνίδι 2 μικρομεσαίων ομάδων της Αγγλίας και δεν βλέπω να ιδρώνει κανένα αυτί. Η ψαλίδα του ισχυρού (Ολυμπιακός) αντί να κλείνει διαρκώς ανοίγει και οι υπόλοιπες ομάδες έχουν καταντήσει κομπάρσοι σε μια ταινία με έναν πρωταγωνιστή.
Διάβαζα πρόσφατα τους κανονισμούς του MLS των ΗΠΑ, μιας χώρας οικονομικού κολοσσού και πως διαχειρίζεται το άθλημα. Αυτό το πολυδιαφημισμένο Financial Fair Play που λειτουργεί άψογα εκεί, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού κι εδώ ακόμα πετάμε χαρταετό. Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην Ελλάδα, αλλά γενικότερα στην Ευρώπη, πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων. Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, με τον πρωταθλητή να παίρνει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας από τα τηλεοπτικά, αλλά και από το κράτος, ευνοεί στο να συντηρείται επ' άπειρον η ίδια κατάσταση.
Εν συντομία να πω, πως στο MLS, όλες οι ομάδες αναγκάζονται να έχουν το ίδιο μπάτζετ, κάπου στα 4 εκατομμύρια ευρώ, χρήματα που προέρχονται αποκλειστικά από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και την Λίγκα, που χρηματοδοτεί τις ομάδες. Δίνεται βέβαια το δικαίωμα, σε όποιον πρόεδρο το επιθυμεί, να φέρει το πολύ μέχρι 3 ποδοσφαιριστές που τα συμβόλαια τους θα είναι μεγαλύτερα ακόμα και από το συνολικό μπάτζετ της ομάδας, αυτούς όμως είναι υποχρεωμένος να τους  πληρώσει ο ίδιος από την τσέπη του! Ακόμα κι αυτά τα συμβόλαια όμως, αφαιρούνται από τον συνολικό προϋπολογισμό της ομάδας, για παράδειγμα δηλαδή, το συμβόλαιο του Μπέκαμ που έπαιρνε 6,5 εκατομμύρια το χρόνο, κόστισε 350.000 δολλάρια στο συνολικό μπάτζετ των Γκάλαξι. Το ίδιο ισχύει και για τον Ανρί και οποιοδήποτε άλλο μεγάλο αστέρα υπογράφει σε ομάδα του MLS. Εκτός αυτού, όλες οι ομάδες υποχρεούνται να έχουν ακαδημίες, τις οποίες πάλι επιχορηγεί και ελέγχει η λίγκα. Τα πάντα είναι μετρημένα, με σκοπό την πρόοδο του αθλήματος και την οικονομική βιωσιμότητα των ομάδων. Στην Αμερική προσπαθούν να φτιάξουν ένα προϊόν που θα είναι οικονομικά αποδοτικό και για τα τηλεοπτικά δίκτυα που το καλύπτουν και για τις ομάδες που συμμετέχουν, αλλά και για την διοργανώτρια αρχή.
Δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα δηλαδή, σ' αυτό το παρακμιακό ελληνικό πρωτάθλημα; Να καθιερωθεί να έχουν όλες οι ομάδες το ίδιο μπάτζετ με ένα ανώτατο όριο σύμφωνα και με την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα; Κι αν θέλει ο Μαρινάκης ή ο κάθε Μαρινάκης, ας βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, ας βρει τα έσοδα, να φέρει 2-3 παίκτες πρώτης γραμμής, των οποίων τα συμβόλαια όμως να αφαιρούνται πάλι από αυτό το συγκεκριμένο μπάτζετ. Να προωθηθούν περισσότερα ελληνόπουλα από τις ακαδημίες και να μην βλέπουμε κάθε χρόνο τυχάρπαστους Αφρικανούς και λατινοαμερικανούς στα ελληνικά γήπεδα. Να γίνει πιο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα, να γυρίσει ο κόσμος στα γήπεδα, να γίνει το προϊόν πιο ελκυστικό και κερδοφόρο, μπας και έρθει και κάποιος πραγματικός επενδυτής.
Σενάρια ρομαντικά σίγουρα, που σε άλλες χώρες όμως βρίσκουν εφαρμογή και οι άνθρωποι εκεί χαίρονται το ποδόσφαιρο που έχουν κι ας μην είναι επιπέδου Primera Division ή Bundesliga.
Μέχρι να έρθει αυτή η μέρα κι αν θα έρθει ποτέ, θα συνεχίσουμε να είμαστε μπανιστιρτζήδες της πορείας του Ολυμπιακού στην Ευρώπη.