Γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης

Είναι δεδομένο πως ο Έλληνας γουστάρει ίντριγκα, ντέρμπι αιωνίων, ΠΑΟΚ - Άρης, διχασμό, αντιπαλότητα, εμφύλιο, αριστερά - δεξιά, βασιλικοί - αντιβασιλικοί, δημοψηφίσματα, ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Να βλέπει τους πολιτικούς να πλακώνονται στα κανάλια και να ηδονίζεται, να ακούει τις δηλώσεις του προέδρου της ομαδάρας του, ή του πολιτικού αρχηγού του κόμματος που υποστηρίζει και να φουσκώνει από υπερηφάνεια.



Τι γίνεται όμως αν ανήκεις σ' εκείνο το μικρό, πενιχρό ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται στη μέση. Που δεν φανατίζεται, που δεν θέλει σώνει και καλά να διαλέξει πλευρά, που δεν τον εκφράζει καμία από τις 2 πλευρές, που δεν του αρέσει να ταυτίζεται με σώβρακα και φανέλες.

Αν βάλουμε τον αθλητισμό στην άκρη, με τα πολιτικά δρώμενα της χώρας πρέπει να ασχολείσαι, είτε σ' αρέσει είτε όχι. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά όπως και να 'χει, κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για 'σένα κι αν δεν εκφράσεις την γνώμη σου μέσω της ψήφου, τότε είναι σα να βάζεις μέσα στο σπίτι σου έναν άσχετο να κάνει κουμάντο.

Στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα, υπάρχουν διάφορες κοινωνικές ομάδες, που ανέκαθεν ψήφιζαν και ψηφίζουν ανάλογα  με το συμφέρον τους. Είσαι στρατιωτικός πχ ή αστυνομικός, σε συμφέρει η δεξιά (ας μην αναλύσω τους λόγους). Είσαι άνθρωπος του μόχθου και της εργατιάς (βλέπε ιδιωτικός υπάλληλος), ψηφίζεις όποιον υπόσχεται λεφτά με τη σέσουλα (παλιό ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ - το δίκιο του εργάτη). Είσαι εφοπλιστής, βιομήχανος, επιχειρηματίας, μάλλον η ΝΔ θα σε συμφέρει, η όποιο κόμμα τέλος πάντων είναι υπέρ του κεφαλαίου και δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες γι' αυτό.

Φαινομενικά λοιπόν ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα, που μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέγουμε σύμφωνα με το συμφέρον μας. Ουσιαστικά όμως, ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στην εξουσία, πρέπει αναγκαστικά να υποτασσόμαστε στην πολιτική του. Δημοκρατία λοιπόν δεν σημαίνει κερδίζω τις εκλογές και μετά κάνω ότι γουστάρω επειδή πήρα την πλειοψηφία (που αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα). Δημοκρατία σημαίνει αξιοκρατία, κοινωνικό δίκαιο, ανάπτυξη, μέριμνα για τον αδύναμο, τον ανίσχυρο, ίσες ευκαιρίες σε όλους.

Χρόνια τώρα στην Ελλάδα, ζούμε κάτω από το ζυγό της εκάστοτε κυβέρνησης, που κυβερνά με πρόφαση τη δύναμη που της δίνει το εκλογικό σώμα και όχι την απόλυτη πλειοψηφία του λαού. Κανάλια, δημοσιογράφοι, εκδότες και μεγαλοκαρχαρίες, έχουν στήσει ένα πανηγύρι εις βάρος του απλού λαού, που στην πλειονότητα του εξακολουθεί να τρώει ότι του σερβίρουν.

Και το ερώτημα που πλανάται στο βασανισμένο μου μυαλό αυτές τις τελευταίες μέρες έχει ως εξής:

- Θα αλλάξει νοοτροπία ο Έλληνας αν πούμε ΝΑΙ και μείνουμε στην Ευρώπη ή αν πούμε ΟΧΙ και μας πετάξουν έξω από αυτή; Θα πάψουμε να βλέπουμε και να κρίνουμε τα πράγματα σύμφωνα με το δικό μας συμφέρον; Θα πάψει να είναι το κράτος πελατειακό, θα σταματήσουμε να παρακαλάμε τους βουλευτές να βολέψουν τα παιδιά μας;

Γιατί τελικά, για να επιβιώσει αυτή η χώρα, ίσως δεν έχει σημασία αν θα πούμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ, αλλά αν θα αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, σαν πολίτες, σαν Έλληνες, σαν Ευρωπαίοι.