Είναι βαριά...

Η φανέλα έκανε την διαφορά στο παιχνίδι Ιταλία - Βέλγιο. Επικράτησε ο χαρακτήρας και η νοοτροπία των Ιταλών, ο τσαμπουκάς και η αυτοπεποίθηση της στολής που φοράνε, σε αντίθεση με αυτή του Βελγίου.




Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο στη ζωή, όχι απλά για να παίξεις μπάλα, αλλά για να κάνεις οτιδήποτε. Ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, το θράσος, είναι εξίσου σημαντικά ή κι ακόμα περισσότερο. Παικταράδες οι Βέλγοι, δεν χρειάζεται να το γράψω εγώ, τους θαυμάζουμε καθημερινά στις ομαδάρες που αγωνίζονται. Έχασαν από Ιταλούς Β' διαλογής, που πριν μια 20ετία θα έβλεπαν την πόρτα της εθνικής με τα κιάλια.

Μόνο τον Μπουφόν θεωρώ ιερό τέρας, παρόλο που λόγω ηλικίας έχει χάσει αρκετή από την ευλυγισία του (για τους πιο νεαρούς, ο Τζίτζι ήταν ο Κουρτουά της εποχής στα νιάτα του). Τζακερίνι Γκρατσιάνο Πελέ, Καντρέβα (ο καλύτερος  παίκτης του αγώνα κατά την προσωπική μου άποψη), γιγαντώθηκαν φορώντας την φανέλα της Εθνικής.

Διαφορετικά γαλουχείται ο Ιταλός, άλλη παράδοση έχει στο ποδόσφαιρο, άλλες εικόνες, άλλες παραστάσεις, κυλάει και λίγη αλητεία στο αίμα του.

Μπαλαρίνες οι Βέλγοι, ξεχειλίζουν από ταλέντο, έβλεπες στις φάτσες τους όμως, κάτι αμούστακα παιδάκια που φοβούνται μην φάνε πόρτα στο Club.