Ήταν κάπου στις αρχές τους 2000, όταν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ήταν ένα από τα πιο hot ονόματα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αλλά και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τότε που οι διοίκηση της ομάδας, του πρόσφερε ένα συμβόλαιο με πλούσιες απολαβές, που θα τον έκανε τον πιο ακριβοπληρωμένο της ποδοσφαιριστή.
Παρατηρώντας αυτή την εξέλιξη ο Σερ Άλεξ, αποφάσισε να ζητήσει από την τότε διοίκηση
συμβόλαιο μεγαλύτερο από του Μπέκαμ και να μπει ειδική ρήτρα, κανένας παίκτης να μην παίρνει περισσότερα χρήματα από τον ίδιο. Μπορεί να φαινόταν σαν μια κίνηση υπεροψίας αυτή, στην ουσία όμως, σκέφτηκε πως αν οι παίκτες του κερδίζουν περισσότερα χρήματα από αυτόν, σταδιακά ο σεβασμός προς το πρόσωπο του θα μειωνόταν.
Η ιστορία με το παπούτσι που κλώτσησε ο σερ Άλεξ στα αποδυτήρια και προσγειώθηκε στο φρύδι του Μπέκαμ, ήταν αρκετά νωπή άλλωστε. Μια γρατζουνιά, ένα αμελητέο χτύπημα, είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις στα media, επειδή αφορούσε την πριμαντόνα της ομάδας.
Από την πλευρά του παίκτη βέβαια σιωπή, κανείς δεν τολμούσε τότε να αμφισβητήσει την εξουσία του Σερ Άλεξ μέσα στα αποδυτήρια, εκείνος ήταν το απόλυτο αφεντικό.
Στις μέρες μας, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών, τουλάχιστον αυτά των πρωτοκλασάτων, είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από αυτά των προπονητών.
Πολλά περισσότερα χρήματα κερδίζει ο Μέσσι, ο Ρονάλντο, ο Ιμπραίμοβιτς και οι λοιπές πριμαντόνες, από τους εκάστοτε προπονητές. Σίγουρα το χρήμα δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας που εμπνέει σεβασμό, στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε προσδίδει όμως μεγάλο κύρος. Ακόμα και οι τίτλοι πολλές φορές (βλέπε το πρόσφατο παράδειγμα του Μουρίνιο), μπορεί να μην προσδώσουν τον σεβασμό που δίνει το χρήμα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν στην απόλυση ενός προπονητή. Σίγουρα το χρήμα, το ακριβό συμβόλαιο δεν εξασφαλίζει από μόνο του το σεβασμό από τους παίκτες, οι οποίοι όμως, στις μέρες μας, έχουν γίνει στυγνοί επαγγελματίες και δεν θα κωλώσουν, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους, ακόμα και να ρίξουν κατηγορία την ομάδα που αγωνίζονται. Να φάνε τον προπονητή με λίγα λόγια, αδιαφορώντας προφανώς για τον νταλκά που βαράει ο οπαδός της ομάδας στην κερκίδα και αφού έχουν εξασφαλίσει τα χρήματα του συμβολαίου τους βρέξει χιονίσει.
Τα έβλεπε όλα αυτά ο Σερ Άλεξ να έρχονται, μπορεί να μην είδε στον ύπνο του τις απολύσεις του Μουρίνιο και του Ρανιέρι μετά από κατάκτηση πρωταθλήματος, διάβασε όμως σωστά τις συμπεριφορές των παικτών και τα προβλήματα που θα έφερναν στους προπονητές. ζήτησε και επιδίωξε τον σεβασμό προς το πρόσωπο του σε όλα τα επίπεδα, να μην μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εξουσία του μέσα στα αποδυτήρια.
Γιατί όπως έχει αποδειχτεί, χωρίς τον στρατηγό ο στρατός θα ήταν άτακτος, χωρίς τον μαέστρο η ορχήστρα θα ήταν παράφωνη, χωρίς τον σκηνοθέτη οι ηθοποιοί δεν θα μπορούσαν να αναδείξουν το ταλέντο τους και χωρίς τον προπονητή οι παίκτες δεν θα μπορούσαν να γίνουν ΟΜΑΔΑ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το Tzogadomoutro μιλάει ελληνικά. Το σχόλιο σου είναι εξίσου σημαντικό με τα γραφόμενα του. Δίνει τροφή για σκέψη και συζήτηση.