Ψάχνοντας για θησαυρούς στις χωματερές

Δεν είναι νέο ότι περιτριγυριζόμαστε από σκουπίδια. Παντού, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο. Στις απαρχές του ίντερνετ, ο κόσμος ήταν πιο αισιόδοξος, για αμερόληπτη επιτέλους δημοσιογραφία - πληροφορία, την οποία όμως κάλυψαν τόνοι σκουπιδιών, είτε από ανθρώπους άσχετους, είτε από εκείνους τους ίδιους, που γεμίζουν με τις ίδιες αηδίες τα υπόλοιπα μέσα.



Σε τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, η πρόσβαση είναι περιορισμένη και για να πεις αυτό που θέλεις, χρειάζεται ειδική άδεια ή να έχεις αρκετά χρήματα. Δεν μπορεί ο καθένας να πάρει το μικρόφωνο, να σχολιάσει μια είδηση, να βρίσει έναν δημοσιογράφο ή κάποιο άλλο δημόσιο πρόσωπο, ενώ παράλληλα οι ειδήσεις φιλτράρονται και πλασάρονται σύμφωνα με την κρίση και τις πεποιθήσεις του εκάστοτε καναλάρχη - ραδιοφωνατζή - εκδότη.

Το διαδίκτυο με τα εκατομμύρια sites του πλέον, αποτέλεσε από την αρχή μία εναλλακτική μορφή ενημέρωσης, την οποία υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση ο περισσότερος κόσμος. Δυστυχώς με τα χρόνια όμως, επειδή η πρόσβαση στο να γράψει ή να πει τη γνώμη του κάποιος, είναι ανεξέλεγκτη, γεμίσαμε τόνους σκουπο-sites, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο χρήστης να βρει κάτι πραγματικά αξιόλογο. Αν τα πρώτα χρόνια του διαδικτύου ήταν μαγκιά ή προχώ, να πεις το διάβασα ή το είδα στο ίντερνετ, πλέον ακούγεται περισσότερο γραφικό να πεις κάτι ανάλογο.

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο στο ζήτημα, αφού φαντάζομαι οι περισσότεροι θα έπιασαν εύκολο το νόημα των όσων λέω. Τα παραπάνω βέβαια εμπνεύστηκαν από όλο αυτό το σκουπιδαριό των site και blogs που γράφουν προγνωστικά, χωρίς ανάλυση, χωρίς αιτιολογία, χωρίς καμία συνέπεια, απλά πετώντας εκεί 4-5 σημεία και πανηγυρίζοντας στα twitter και τα facebook με φράσεις κλισέ του τύπου "Καλοφάγωτα μάγκες!".