Το ποδόσφαιρο χρειάζεται Μουρίνιους

Αν μου έλεγαν πριν μερικά χρόνια ότι θα γράψω άρθρο που θα εκθειάζει τον Χοσέ Μουρίνιο, τότε σίγουρα θα έλεγα ότι με περνάνε για χαζό. Έπρεπε να έρθει η στιγμή της ταπείνωσης για τον Πορτογάλο, της μείωσης και του εξευτελισμού (αν και από αυτό απέχει αρκετά ακόμα), για να καταλάβω πόσο απαραίτητος τελικά είναι για το ποδόσφαιρο και πόσο πολύ εμείς οι "ηθικοί" της μπάλας, έχουμε ανάγκη τον "ανήθικο", τον προκλητικό, τον ποζερά, τον αλαζόνα.


Θυμάμαι τα El Classico με Μουρίνιο και Γουαρδιόλα στους πάγκους και με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία, όταν το ενδιαφέρον δεν ήταν μόνο εντός του αγωνιστικού χώρου, αλλά και εκτός αυτού. Μανούρες, καυστικές δηλώσεις, προκλητικές κινήσεις στους οπαδούς στην κερκίδα, έπεφτε και καμιά κλωτσοπατινάδα που και που. Τώρα βλέπεις τα ανέκφραστα μούτρα του Βαλβέρδε, πέρυσι έβλεπες κι εκείνη την παγερή φάτσα του Ζιντάν και νόμιζες ότι βλέπεις φιλικό αγώνα. 3 Champion's League συνεχόμενα πήρε ο Γάλλος με την Ρεάλ και δεν κουνήθηκε το φρύδι του ρε πούστη μου. Να πάει δηλαδή ο Ζιζού στην Γιουνάιτεντ και στο ντέρμπι με την Σίτυ να ανταλλάσει φιλοφρονήσεις και γλωσσόφιλα με τον Γκουαρδιόλα στη συνέντευξη τύπου; Ακόμα και ο Σερ Άλεξ (που ήταν και Σερ παρακαλώ), τρωγόταν σαν τον σκυλί με τον επίσης ευγενέστατο Βενγκέρ.
Η' ιντριγκάρει κανέναν  η φάτσα και η προσωπικότητα του Ποκετίνο. Έχουν αδειάσει οι πάγκοι από προσωπικότητες, οι περισσότεροι που βλέπεις έχουν το ίδιο μειλίχιο ύφος και το ανέκφραστο πρόσωπο της αγελάδας. Κάνας Σιμεόνε μόνο έχει μείνει να κρατάει ψηλά τη σημαία του πάθους, της ίντριγκας και της γραφικότητας, στοιχεία που είναι το αλάτι και το πιπέρι ακόμα και στο πιο προηγμένο πρωτάθλημα.
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ο Πορτογάλος, αλλά αν απολυθεί πρόωρα, δεν θα βρίσκεται πλέον κανένας προπονητής με έντονο ταπεραμέντο σε πάγκο μεγάλης ομάδας. Θα μείνουμε με τα παγερά μούτρα του Αλέγκρι, τα προγούλια του Αντσελότι και  την στραβή οδοντοστοιχία του Ουνάι "Ρομπέρτο Μπενίνι" Έμερι.
Το ποδόσφαιρο χρειάζεται Μουρίνιους, χρειάζεται την προκλητικότητα και το ταπεραμέντο του Πορτογάλου, έτσι γίνεται πιο ενδιαφέρον για όλους.

Σας παραθέτω μερικές από τις καλύτερες (και πιο γραφικές του στιγμές), έτσι απλά για να σκεφτείτε πόσο διαφορετικό θα ήταν το ποδόσφαιρο, δίχως ανάλογες προσωπικότητες στους πάγκους.

1) Ο περίφημος πανηγυρισμός στον ημιτελικό του CHL με την Μάντσεστερ Γιουν. στο Όλντ Τράφορντ, που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό

2) Ματεράτσι και Μουρίνιο μετά τον τελικό του CHL το 2010 (τα λόγια είναι περιττά...)

3) Στις καθυστερήσεις ενός El Classico, ο Μαρσέλο δέχεται απευθείας κόκκινη και ακολουθεί πανδαιμόνιο στους πάγκους των 2 ομάδων. Ο Μουρίνιο βρίσκει την ευκαιρία να πιάσει από πίσω από το αυτί τον συχωρεμένο Τίτο Βιλανόβα. 

4) Μόλις έχει αποκλείσει την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του CHL το 2010 και έχει τερματίσει το γραφικόμετρο στον πανηγυρισμό

5) Η αντίδραση του μετά από μια χαμένη ευκαιρία του Κριστιάνο Ρονάλντο σ' ένα ματς με την Λεβάντε για το ισπανικό πρωτάθλημα

6) Η ιστορική θα μπορούσε να πει κάποιος στιγμή, στην πρώτη συνέντευξη τύπου σαν προπονητής της Τσέλσι, όπου αυτοαποκαλείται "Special One"