ΤΟ ΣΠΟΡ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΕΔΡΩΝ

Το ποδόσφαιρο είναι αδιαμφισβήτητα ο βασιλιάς των σπορ. Δεν χρειάζεται ειδικό εξοπλισμό, συγκεκριμένο αγωνιστικό χώρο, ακόμα και μπάλα πολλές φορές, αφού ακόμα κι ένα μπουκαλάκι που μπορεί να κλοτσηθεί, είναι αρκετό. Άθλημα αντρίκιο, που έχεις επαφή με τον αντίπαλο, αλήτικο, λαϊκό, που γουστάρουν όμως και οι ευγενείς και οι αριστοκράτες.

Το μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα έχει το ποδόσφαιρο παγκοσμίως, από οποιοδήποτε άλλο άθλημα, γι' αυτό πολλοί λεφτάδες, νεόπλουτοι, πετρελαιάδες, μαφιόζοι, αγοράζουν ομάδες και γίνονται πρόεδροι. Δεν θα πάνε να αγοράσουν ομάδα στο Βόλλεϋ ή στο γουότερ πόλο. Εκεί συνήθως θα ασχοληθεί κάποιος σχετικός. Στο ποδόσφαιρο σπάνια θα βρεθεί στο τιμόνι ομάδας ποδοσφαιρόφιλος, άνθρωπος του χώρου ή κάποιος ρομαντικός. Τις περισσότερες των περιπτώσεων ή θα πρόκειται για επιχειρηματία ή κάποιον που θέλει να προωθήσει διαφορετικά συμφέροντα, από αυτά που εξυπηρετεί το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός κατ' επέκταση.

Στην Ελλάδα ζούμε μια παράνοια που όχι απλά συντηρείται, αλλά δυστυχώς αναπτύσσεται συνέχεια τα τελευταία 20-30 χρόνια τουλάχιστον. Οι οπαδοί των ομάδων, ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί, που πολλές φορές διατείνονται πως πιστεύουν σε μια ιδέα ή σε μια φιλοσοφία, πουλάνε μαγκιά με τις πλάτες κάποιου μεγαλοπαράγοντα. Έχουν θεοποιηθεί κατά καιρούς πρόεδροι, οι οποίοι βέβαια αν δεν είχαν παχυλή τσέπη, δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους, καθώς ήταν μεγάλοι μυρωδιάδες με το άθλημα.

Δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα που πολλές φορές θαυμάζουμε και όλοι ανεξαιρέτως οι σύλλογοι, κρέμονται απ' τα παπάρια κάποιου προέδρου που βάζει τα φράγκα. Μεγάλη ομάδα είναι αυτή που στηρίζεται σε λαϊκή βάση, που ο κόσμος της θα αντιδράσει δυναμικά και θα μπορέσει να διώξει τον οποιονδήποτε από τον προεδρικό θώκο, ακόμα και για έναν ασήμαντο, μη εμπορικό λόγο, που μπορεί να θίγει όμως την ιστορία ή την φιλοσοφία του συλλόγου.

Στην Ελλάδα οι οπαδοί αντιδρούν μόνο όταν η ομάδα σέρνεται ή αν η προεδράρα δεν κάνει μεταγραφές. Δεν θυμάμαι κάποιο περιστατικό που κυνηγήθηκε κάποιος πρόεδρος ομάδας για άλλο λόγο εκτός αυτών που ανέφερα και θα ήθελα να με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος.

Δηλαδή για ποια φιλοσοφία μιλάμε και ποια ιδέα, όταν αναφερόμαστε στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό και τις υπόλοιπες ομάδες; Μιλάμε για τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη, τον Αλαφούζο κτλ. Ανθρώπους που αποδεδειγμένα δεν γνωρίζουν τα βασικά του αθλήματος, αλλά ορίζουν τις τύχες τους.

Κι από κάτω όλα εμείς τα πρόβατα, οι οπαδοί, οι φίλαθλοι, οι ποδοσφαιρόφιλοι, που ποδοπατιόμαστε και μαλώνουμε για μια υποψία περηφάνιας που μπορεί να μας προσφέρει η αγαπημένη μας ομάδα.