Η πολιτική γαμάει και το ποδόσφαιρο

Όπου εμπλέκεται η πολιτική και οι πολιτικοί γαμιέται το σύμπαν. Τίποτα δεν έχει μείνει για τον "λαό", ακόμα και ο αέρας που αναπνέει χρεώνεται και οι εποχές για ρομαντικούς και ιδεαλιστές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το σενάριο με το πέτσινο πέναλτι ή το σπρώξιμο στη διοργανώτρια χώρα δεν είναι καινούριο, άσχετα αν βγαίνουν όλοι σαν τις πουτανίτσες από χτες το βράδυ και κράζουν. Κυρίως οι Αργεντινοί, που ξεχνούν τα δικά τους καραγκιοζιλίκια στο Μουντιάλ του 1978.



Η Βραζιλία σπρώχτηκε εχτές, για να ηρεμήσουν λίγο τα πνεύματα στις φαβέλες, μήπως και γυρίσουν οι διαδηλωτές στα σπίτια τους, να ξεχάσουν έστω για λίγο, πολλά εκατομμύρια φτωχών βραζιλιάνων την μιζέρια και την φτώχεια μέσα στην οποία ζούνε. Η Βραζιλία δεν έπρεπε να χάσει για όλα αυτά και πολλά άλλα, δεν είναι όμως η μόνη χώρα στην οποία το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται σαν "όπιο" που μαστουρώνει τις μάζες. Ο Νισιμούρα χτες είχε εντεταλμένη υπηρεσία από την FIFA και περισσότερο το ρόλο ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ είχε παρά αυτόν του διαιτητή. Να κερδίσει η Βραζιλία να κατευνάσει το πλήθος στους δρόμους. Τι κι αν στις κερκίδες δεν ακούστηκε ούτε μια νότα σάμπας, αφού το 90% των θεατών ήταν λευκοί "προνομιούχοι" Βραζιλιάνοι. Αυτή δεν ήταν εικόνα "βραζιλιάνικης κερκίδας".
Κέρδισε η Βραζιλία και "όλα καλά", σιγά μην ιδρώσει κανένα αυτί. Δεν συμβαίνει όμως πρώτη φορά κάτι τέτοιο. Το 1978 η Αργεντινή είχε δικτατορία και η κατάσταση στη χώρα ήταν έκρυθμη. Ανέλαβε να διοργανώσει ένα Μουντιάλ, με τις ευλογίες της FIFA πάντα, για να κατευνάσει το πλήθος. Το σύστημα διεξαγωγής ήταν περίεργο τότε, αφού δεν υπήρχαν νοκ άουτ αγώνες μέχρι τον τελικό και στη δεύτερη φάση, οι 8 καλύτερες ομάδες είχαν χωριστεί σε 2 γκρουπ. Στο τελευταίο παιχνίδι της δεύτερης φάσης, η Αργεντινή έπρεπε να κερδίσει το Περού με 4 γκολ διαφορά και το κατάφερε τελικά, κερδίζοντας με 6-0. Πέρασε στον τελικό έτσι αφού ισοβάθμησε με την Βραζιλία αλλά υπερίσχυσε στην διαφορά τερμάτων. Από τα πιο σκανδαλώδη γεγονότα σε παγκόσμιο κύπελλο ήταν το συγκεκριμένο παιχνίδι και οι Αργεντίνοι περίμεναν 36 ολόκληρα χρόνια για ένα παρόμοιο σπρώξιμο της Βραζιλίας, προκειμένου να βγουν σαν τις πουτάνες να κράξουν, να ισοφαρίσουν την ντροπή με λίγα λόγια.

Όργια έκαναν και οι Άγγλοι το 1966, τα μεγαλύτερα όμως έγιναν στο Μουντιάλ του 2002 που με το "έτσι θέλω" η FIFA έφτασε τους διοργανωτές Νοτιοκορεάτες στα ημιτελικά του θεσμού. Αδικίες παντού με λίγα λόγια, άπαντες τις κάνουν γαργάρα όμως, αφού ξέρουν καλά πως κύκλος είναι και γυρίζει και θα έρθει και η δική τους η σειρά κάποια στιγμή. Δεν τρώω και τον πρόλογο από τις δηλώσεις των Κροατών εχτές, ειδικά του προπονητή τους, να 'χαμε να λέγαμε τώρα, λες και δεν ήξερε ότι αν στραβώσει το παιχνίδι για τους Βραζιλιάνους, ότι θα τους σπρώξει η διαιτησία. Επαγγελματίες είναι όλοι τους, τρώνε με χρυσά κουτάλια από το ποδόσφαιρο, για τα μάτια του κόσμου γίνονται οι δηλώσεις. Θέλεις να είσαι μάγκας κύριε Κόβατς, πάρε την ομάδα και φύγε από το Μουντιάλ, αλλά τι λέω τώρα, αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Με κανέναν δεν είμαι, κανέναν δεν υποστηρίζω, απλώς παραθέτω τα γεγονότα για να μην τρώνε κουτόχορτο κάποιοι. Αυτό που με ανησυχεί είναι, πως ούτε ένας ποδοσφαιριστής δεν βγήκε να μιλήσει εχτές, να κάνει μια δήλωση για όσους πλακώνονται στους δρόμους με την αστυνομία, είναι κομμάτι του συστήματος κι αυτοί όμως, αφού μετά από λίγες εβδομάδες, θα επιστρέψουν στις επαύλεις τους και στις πλαστικές τους γκόμενες. Ακόμα πιο γελοίοι, οι πρωθυπουργοί και οι παρατρεχάμενοι τους, που κάθονται με το κασκόλ στην κερκίδα και πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά, για να τους πάρει η κάμερα τη στιγμή του γκολ. Είδαμε το ανάλογο στιγμιότυπο με την κυρία Ντίλμα Ρουσέφ εχτές, την πρόεδρο της βραζιλιάνικης δημοκρατίας, να πανηγυρίζει το γκολ του Νεϋμάρ και μου γύρισαν τα συκώτια ανάποδα.
Γενικώς, όπου ανακατεύεται η πολιτική, γαμιέται το σύμπαν, έτσι απλά.